Ik

ik vond je
verfrommeld
in inkt
op papier
dat een boot
had willen zijn

ik heb het klein
waarop je stierf
weggedaan

en stap nu
vanaf het ruime
overal je graf in

er staat een stoel
met twee poten
er zit een man
op met één been

ik bén die man
als ik de vrouw niet ben
die maar niet wennen kan

er staat een tafel
ik leg een ei voor jou
en hoeveel knopen nog
tot het liggen blijft
bij windkracht 12

Als

als je haar weer ziet lopen
over water, door het vuur
met Picasso aan haar hand
met Lola en Conchita
als dronken engelen
op haar schouders
hun vleugels afgebrand
zal liefde geen namen noemen
ik weet
de dolle hond
en ken zijn beet

Dec 17 2013

Maarten zegt
dat nattehis echt een kneusjesvak was
ik noem het ‘t grauwe probeerlijk
voor gesjeesde dicteezielenpoten
zum Beispiel voor hen
die de tweezaamheid in stilte genoten
met resten chutney fantasy
in blije mondhoekjes

voor mij geschiedenis

nu lijd ik heel modern
aan socialbesitas
ik zoek mobiel naar wat een djak is
als ik al zigzagzoevend
vastloop in België
ik check of dommeriken echt
met maar één k moet
wat seitan met satan heeft,
ik Facebook, ik Twitter en Whatsapp

maar wat ik echt wil weten
radioactief Fukushima
bijvoorbeeld
nee, daar ZWIJGT men ons liever dood

maar hoeveel keer mogen wij meedoen in dit leven?
1 keer toch maar
meneer, mevrouw
en een ieder die zich in nevelen bevindt

ja, dat is een bewuste keus, mijn kind
- hoor ik- van de Goede Grote God
(mijn god, ik ben hem toch zo moe)
die ons van ontbijt, lunch en diner voorziet
met elke dag een ratje toe
of een vet dode mus
met een onbedaarlijke glimlach
rond zijn linkeroog
die meer dan dit gedicht
ergens op slaat