Zoeken in deze blog

zaterdag 16 september 2017

Telefoon

Ik dacht even snel een nieuwe telefoon te gaan kopen vanmiddag.
Weet u zeker dat u deze wilt?
Wilt u er een hoesje bij?
Wilt u een verzekering afsluiten voor de eerste 3 maanden?
De meeste sneuvelen in de eerste 3 hoor, schermpje kapot, dan kun je maar beter verzekerd zijn. O , u loopt liever risico. Prima, zelf weten hoor.
Zal ik hem hier installeren voor u dan? Is bij de verzekerprijs inbegrepen hoor. O, maar u wilde de verzekering niet. Nee, ok.
tegen diefstal ook verzekerd hoor. Nee, ok.
O installeren doet u zelf. Zeker weten? Is zo gebeurd hoor en dan loopt u met werkende telefoon de zaak uit. Gegevens overzetten uit uw oude telefoon, zo gebeurd hoor? Doet u zelf?
Zelf weten . Ok.
Abonnementje erbij?
Hebt u al? O , bij wie als ik vragen mag?
Ik kan zo even checken hier of het goedkoper kan hoor.
Televisie, Internet ? Bij wie, als ik vragen mag?
Kan ik zo ook even checken hoor, of u daar voordeel kunt behalen?
Wat betaalt u nu per maand? O, u heeft geen idee.
Gaat het zo mee?
Als ie nog 1 vraag meer had gesteld had ik gezegd, nee ik laat hem hier en ik pik er wel een van uw vorige klant die zich wel verzekerd heeft tegen diefstal.

De mannetjes

Ik liep vroeg in de ochtend langs een oud pand waarin een zaak gevestigd is met meubels : een soort van grote bruine poppenkastmeubels, waarbij ik me niemand voor kon stellen die ze in huis zou willen.
Er stonden twee houten trapjes voor elk raam met daarop twee oude, bleke, kalende mannetjes, die er ondanks de stofjas die ze over hun -vermoed ik-, driedelige pak droegen, deftig uitzagen. 

Ze hadden allebei crème-kleurige katoenen handschoenen aan en waren met hun tong tussen hun tanden en een piepklein penseeltje in hun hand de crème-kleurige omlijstingen van de ramen en deuren aan het bijwerken. 

Toen ik er tegen de avond weer langs liep waren ze nog bezig om met minuscule welgerichte stipjes het aanzicht van hun winkel te verbeteren.
Onverstoorbaar in hun eigen kleine wereldje met hun eigen kleine trapjes en hun eigen kleine verfpenseeltjes, met uiterste precisie in een ieniemini potje gedoopt.


Ik wist niet of ik bewondering moest hebben voor hun zuinigheid en engelengeduld, of dat ik bij de dichtstbijzijnde verfwinkel een fatsoenlijke kwast of een roller en een flinke pot verf moest gaan halen om een geheel nieuwe wereld voor ze open te laten gaan. Of hadden zij zojuist een nieuwe wereld voor mij open laten gaan?