je weet niet

je weet niet
waar ze aan denkt
als ze de verte
naar zich toe staart

waarom
haar woorden niet stromen
maar vallen
als vlees
op een h a k b l o k

waarom
ze het blad van bomen kijkt
waarom
zon bezwijkt en lucht betrekt
als zij zingt

van wicked winds
and evil lights
van Thor who grins
at lovely fights
van being wrecked
at lack of such delights

Rien n'a changé

lig ik nietsvermoedend
een beetje weg te dromen
staat ineens Gerard Lenorman
aan mijn voeteneind
-Voici les clés-
met zijn borst vooruit

ik zeg : - Paul Klee?-
nee, nee, zegt hij met recht
en doet een stap opzij voor mij
als ik in roze schoentjes glip

( ik heb geen roze schoentjes)

hij zet de ballade van de gelukkige
mensen in en Michel Fugain
springt van de inpandige balustrade
met zijn geweldige verhaal

ik sta nu buiten met watten
in mijn oren Les Poppys te vrezen

She said

She said
-be with God-

but I don’t know any God
never seen one
never heard one
I have never even smelled one
and his scent must be divine

maybe he is a honeysuckle
or a blooming rose
a glass of wine?

maybe he's a she
perhaps it is just me
now wouldn't that be fine

then I could cast a spell
and make myself disappear
because I for sure can tell
the world is better off
without any Gods here

23-11-2011

al 4 jaar vandaag

ik ben zo ver
dat ik het geloof

wie dood is
is overal dood

ik breek mijn hoofd over jou
mijn hart
ik struikel en haal
me aan je open

maar eens
lieve kind, zullen we
zacht strijkend
overal tegelijk
in elkaar lopen

Marietje

Marietje ik ben door je stoel gezakt
na 3 generaties leunt zijn linker heup
nu even op een emmer Flexa,
de Naam van de Roos,
en de Goelag Archipel
morgen staat ie weer op poten

ik

Zo'n dag

zo’n dag
die voor me open lag
bij voorbaat al gehavend

ik staarde naar de gaten
Bach’s cantate:
‘Was Gott tut, das ist wohlgetan'
gutste eruit als shit

er moest gedept, ontsmet
en verbonden

morgen weer een nieuwe
hopelijk ongeschonden

De mensen 2

de mensen worden opgeroepen
kalm te blijven
nu vaststaat dat je beste vriend
de dood kan zijn

ja, laten we kalm blijven
ons hoofd in zand begraven
liefjes naast elkaar
met zwarte strikjes in
aan elkaar gevlochten haar

laten we zingen
dat alles liefde is
de zon groeten
mantra’s tekenen

laten we dan voorzichtig
heel voorzichtig gek
gek
gekker
bezopen
en zo lazarus zijn
dat de stront uit onze ogen loopt
of liep ie dat al?

Ja hoor...

vouw jij mij maar een bootje
vouw het van muziekpapier

vouw het nu
vouw het hier

ontvouw mij dan ook maar een zee
groot en hemelsblauw

kijken hoe ver we komen
in dat placebootje van jou

Ik kijk uit

ik kijk uit
op De Goelag Archipel
er bovenop liggen
21 Tales of Ultimate Pleasure

6 dagboeken
een forumagenda
een bril met 1 glas
een doos zonder lucifers

ik verdraag veel
als Mr.Waits maar zorgt
dat ik mezelf niet hoor

als de poëzie
dood op een stoel zit
en ik stilte ben
zal ik wachten

verbroken worden
door wat prevelt,
verstaan als ze het willen

de verdomde fluisteraars

Hear

ik schreef je gisteren nog
en voordat ik bij het
tweede woord was
viel het poortje van de muur

ik dacht en lachte
doe maar stoer jij
met je dode bottenkracht

en nu, wil je me geloven
Millet's Angelus viel zacht

kleintjes ingelijst van boven

In het begin

in het begin
was er een slimme foetus
die vanaf het moment dat nooit kwam
heel gewiekst naast de tijd ging staan

de tijd, rond als een bom
uitgevoerd in 3D gaf plaats
aan wezens met geen enkel idee

zo los van wijzers en getik
geloof ik niet
dat ik er van schrik
dat het wurm nooit riep
kijk eens lieve mensen
hier ben ik
your one and only
die dit alles schiep

met dank aan Jan Wolkers

Na een horrible tango
toog de roos van vlees,
-in Serpentina’s petticoat-
terug naar Oegstgeest.

De perzik van onsterfelijkheid,
van brandende liefde,
verliet de dominee met de strooien hoed,
de hond met de blauwe tong.

Voorgoed deze keer.

Alle verhalen van de
onverbiddelijke tijd
vol Turks fruit en gesponnen suiker,
in de kop van de doodshoofdvlinder.

Stervend op een blaadje gifsla.

Papier

papier bedrukt,

met zoet geweld, kringeldingen in oorlogstijd

een kwetsbaar harnas, penisnijd,

brieven aan James en de dramatische versie

van de stierencultus op Kreta



het effect van onomkeerbare opwellingen en

een handleiding voor de installatie van Medusa

plaatjes van verstrengelde paarden

meisjes die hun spiegelbeeld tegemoet springen



ik draag het op mijn hoofd,

balanceer

ik

ik ben niet
steeds de ik
die ik opvoer

niet elke
snik, adelaarsblik
is de mijne

niet alle bravoure
is toujours ik, ik
ben er soms

verstopt in hem of haar
in een gebaar
een bed
of er onder

als monsterlijk hypochonder
wachtend op het wonder
van een ik die mij aftikt

Sinds

sinds hij wuifde
met de eeuwige brieven
van James aan Nora
en het verhaal van het Oog
viel zij bij herhaling
achterover

hij kon erop wachten
dan schoof zijn mond
als een oude herinnering
rond haar vinger

tot het klopte

dan speelde ze jonkvrouw
en bracht hij haar door de rozentuin
zo erg terug naar het huis
dat zij het herkende

mensen

mensen die zeggen dat ze sigaretten gaan halen doen het meestal niet

hij

hij heeft
tijd te verliezen
vinnen te verroeren
bloemen te plukken
die van ‘m houden

hij wil
een haalbare kaart
beschrijven met gouden pen

polonaise
aan zijn oude lijf
gaten zien

er zijn stervelingen om hem heen
drie populieren
die zacht wuivend op het dressoir staan

zij staat erbij
kijkt weg
en laat de traan

de mensen

hij kon uren staren
in een paardenoog
ook als dat op zijn bord lag

eet toch wat jongen
zei zijn moer dan
dan schudde hij nee
en streelde zacht het oog
met het topje van zijn pink

het is een vreemde jongen
zeiden de mensen

Don

ik stelde het me voor
hoe je liep, rond het vuistvormige meer
op het bankje zat en las

-what do you see-
en dacht
- what can’t I see?-

en of dat de essentie 
van het blauw wasin de wolken van Dali

ben je nog daar
waar de schepen slechts nog zeilen
boven je mahoniehouten bed

waarin ik, voor een absurde tijd
voorzichtig slapen zal
doorzichtig als kristal,

onder jouw deken van
onbeschaamde tederheid

Bloodmoon

Tonight I shall name you Mary.
You bloody little thing.
I know you will look a bit scary,
floating around,
without even a wing.

Will you show me the colours
of my mother’s womb,
in which I bathed,
when she sat in the sun?

Bleed, my love,
bleed beautifully
so that I don’t have to use my gun.

There was this poet

There was this poet
en het bed waar zijn laarzen onder vielen
de naam die hij haar gaf
terwijl zij ruggelings op zijn piano sliep

nu speelt en zingt zij gebogen
over zwarte witte tanden
spillebenen leeuwenhanden


'there was this poet
who said i should throw it
away in the dark
to the farthest end
where the dogs bark
so i did and they started to howl'

lovecandle sandalwood
het aroma therapie
(7 doden, een tornado
Benedictus schaft het voorgeborchte af)

verkreukeld origamivogeltje
deinend aan een draad

16 september

Een vrouw heeft een leeg gezicht op een boek gericht.
Op de kaft staat een homp brood.
Een lichtgevend ei rolt van een tafel
en laat een vliegend visje vrij.

Schuin achter haar,
tegen een dode eikenboom,
-krioelend van processierupsen-,
leunt een man met een zilveren zon op zijn buik.
Op zijn schouder speelt een kleine duivel altviool.

Een oude heer met een geschubde jas
en vissenstaart, staart met traanogen
in een drooggelegd meer.

De vrouw voert een hond haar boek
en slaat mij met stomheid.

Ik weet het niet

ik weet het niet
zegt ze

't was er al

het bed
het huis
de hele straat
een weg die nog veel verder gaat
langs zij die alles weten

ik weet niet wat ik zelf al wist
of misschien wel was vergeten

ik zag de zee
(het was de zee)
en de bomen maakten wind

de zon stond op mijn tekening
daaronder speelde ik het kind

doe wat zachter

doe wat zachter
je hoeft niet zoveel woorden
in je schreeuw te stoppen

we kennen het
we zijn hetzelfde
-hoor-

ik geef je nog een jaar of wat
voordat je begrijpt
met losse handen

voordat je het monster omarmen wil
koesterend
alsof het een babykuiken is
waarvan je weet
dat het eenmaal op je bord
in 24 noodzakelijke happen zal verdwijnen

en dan kots je
woordeloos

I am, I have

I have a weak spot
for Moondays,
Juicedays
and Wetnessdays
Thurstdays
and Frydays
Satyrdays and Sindays

2 september 2015

plat

op de buik van moeder aarde
met je hoofd opzij
in haar vruchteloze vluchtwater

alsof je oor te luisteren ligt
er is niets dat klopt

bekijk me niet

bekijk me niet
alsof ik iemand anders ben nu
ik ben niet mijn lichaam

wat ik ben kan zonder
maar het liet me niet los
tot vandaag

hul het in wit
of verhul het niet
laat het gaan zoals het kwam

waar je me zoekt
zal ik zijn
vrij en verlicht
in waar ik altijd lag

als je je gordijnen sluit

als je je gordijnen sluit
en daarna je ogen
is er niets
en niets gebeurd

wie wil dan nog geloven
dat achter het serene groen
van je nieuwe Lappljung
het tuinpad overgaat
in straat
in stad
in land

dat er een helse wereld draait
en geen god weet waarom

Dream..

Dream, dream
you are not what you seem.
--
ik vertelde haar waar
de gaten zaten, de scheuren
de pijn van het zijn
she was blown away
letterlijk, tegen de muur achter haar
14 mannen stapten binnen
ik schrapte er 7 en gaf ze een stoel
de sneeuw op tv verdween
en het leven van een
vulde het huis en ogen met tranen
zet af, zei ik , zet af
ze zei –huh-
en ik knikte naar een van de mannen
o, hij is het! zei ze
ik zei
-duh-
hij vroeg om olie – fluisterend-
en ze zei – niet doen, niet doen!
maar het is voor zijn ogen , zei ik
nee, zei ze
daar is het niet voor
en ik rende naar buiten
langs gevaarlijk overhellende gevels
ramen die loskwamen, zwevende daken
toen was daar Lieze
ze speelde met een dood babyhoofd
kijk, zei ze, als ik een reepje afsnijdt groeit hij aan
en hij groeide aan
tot een volledige, maar dode baby
ze speelt al jaren, zei haar moeder
het gaat goed met haar

ik ontken alles

ik ontken alles

ik leef
omdat het toevallig lukt

als ik nies
vliegt de lucht

met 150 kilometer per uur
komt het mijn mond
en mijn neus uit

het is half 7
ik heb gegeten
en gedronken

Jij

jij, halflange lieveling,
mouwloos ding
dat steeds zo flatteus
om me heen hing

jij, m’n bodyfit-must-have
so easy-to- wear
look at you now
nou lig je there

op je opengewerkte ruggetje
met een gat in je hart
je zwart lijkt wel een zilvervos
en er zit ook een draadje los

er zit wijn op je dij
en salsasaus van de Mexicaan
nee, zo kan ik je echt niet meer aan

Als

als er ooit
zomaar uit het niets
een ei op je hoofd stuk viel

is een ei iets om te vrezen
maar als het eieren regent
ben je nergens meer bang voor

wat heb ik gedaan

wat heb ik gedaan

met het omarmde zwijgen
dat mijn tanden van elkaar trok
en mijn tong los weekte

tot alles blauw
van rook
van kou
verbleekte

het was daar dat ik het kind zag
met het eeuwig bewustzijn
mijn tranen in zijn ogen
rond zijn mond mijn pijn

Dat

dat de wereld mensen nodig heeft
die weten wat wijsheid is
maar dat niemand ze dan volgen kan

Makkelijk

het is makkelijk
je naar de keel te laten grijpen
door iemand die weer loslaat
te ontploffen en je daarna
geheeld te voelen

het is makkelijk
te verdrinken
als je van de K een G maakt

makkelijk
te weten
dat geluk de bril is
die je loopt te zoeken
terwijl ie op je hoofd staat
zolang je je hoofd nog hebt

534

hij heeft haar maag gedraaid
en haar lever opgehoogd
haar oren ruw gewassen en
het daarachter flink gedroogd

hij heeft haar ogen uitgekeken
en haar mond voorbij gepraat
is daarbij haar hoofd verloren
en daarmee haar gelaat

hij nam toen haar armen
en legde ze gekruist
bracht bloed
onder haar nagels
brak ijzer met haar handen
en lachte in haar vuist

tot plots het daglicht loog
dat zij het hart niet had
anders had ie het gejat
en zonder het te vragen
haar het kwade toegedragen

Au

De zon brandt.
De wind paait.
Langs stinkende gouwe aait
een asgrauwe slak
gifgroen gras
en een gebroken elzetak.

Iemand sjanst met het ravijn.
Ze draagt een rode bokkenpruik
en twee handen op haar buik,
want haar vlinders doen zo’n pijn.

zonder titel

je klom bij me op schoot als een kind
met je armen en je benen om me heen
je huilde mijn schouder nat en toen mijn hele jurk

we dreven af

de bank werd een boot op zee
stuurloos dobberend
‘dat had je niet verwacht he’
snikte je

ik kon geen ‘nee’ meer zeggen
en van de weeromstuit blies je in
één keer al je adem uit

met een doffe klap vloog ik op het droge
en gaf je het nakijken aan mijn gesloten ogen

Als

als het ergens over moet gaan
dan over het strand op je derde etage
waar alle woorden onder zand kropen

over het heiligdom van
schaduw en vuur
waar je me goedkeurde
omdat ik zo ‘very kundalini’ sliep
-well, ik sliep niet-

ik waakte
over de dijk van een man
die de dood niet over zijn lippen kon krijgen
en gewoon elke dag iemand niet zag

als het ergens over moet gaan
dan over de lange gangen vol
droge-naald-prenten van
on-afgevuurde kogels
in het laatje van de gammele kast
in het rode huis
in Siberische sneeuw
waar de kokmeeuw regeerde
en onze geesteskinderen
wild copuleerden in het slijk

over de hemel die aan voeten lag
de lelies van dalen
die niet om op te vreten waren
want daar ging het over

die winter

die winter
liep hij bij 30 graden onder nul
als een pauw over water

tot het vuur zijn schenen volgde
en een brute wind
zijn ziel zijn lijf uit joeg
toen schuilde hij
onder een doornboom
tot de zon een kroon
had gebrand rond zijn kale hoofd

toen viel hij op zijn knieën
en sloeg ..... nee, hij trók ,
een kilometers lang kruis in het zand
hij kroop erlangs terug
naar het water

en schreeuwde, schreeuwde de zon weg
tot plots het water over hem heen liep
gutsend over het strand
de duinen
het daarachterliggend land
tot hij overal nergens was

wat

wat je ziet
is niets
vergeleken
bij wat je
niet ziet

Die nacht

die nacht blies hij
een sleutel uit een bos
een bruid uit haar kleed
en joegen zij satan
uit de eeuwige boleet
tot de gouden vos zilver
en de zilvervis goud
bouwden zij lief
over leed

Vaderdag

ja, dit wordt de langste dag
met de nekslag van de regen
die blauwe irissen
ten gronde richt
ik zet ze op
langs natte kronkelwegen
voor de held die in mijn hart ligt

woensdag 27 mei

Zoompje los. Ik pak mijn moeders naaitrommeltje.
Blauw, met twee eenden die met een strik om hun nek in een bedwarreld sneeuwlandschap lopen.
Het dekseltje zit strak en ik voel me ineens mijn moeder,
die dat deksel er vast niet afkreeg.
Ik denk dat ze hem na 2 tellen al naar mijn vader schoof :’help eens Niek, ik krijg dat stomme ding er niet af.’

Ik heb het er binnen 3 tellen af en zie een buisje waar bruistabletten
voor vastzittende hoest in zaten, en waar nu de naalden in huizen.
Een minischaartje, schroeven, veiligheidsspelden en allerlei kleuren garen.
Ik zoek of er niet nog iets in zit.
Iets, iets van haar en denk aan de jongen die laatst verdwaasd
in de supermarkt liep en voortdurend ‘iets, iets, iets’, mompelde.

Dan zie ik mijn moeder weer voor me met in de ene hand een naald,
in de andere een draadje dat ze bij herhaling in haar mond doet zodat het wel door de naald past.
“Niek, help eens, ik krijg die stomme draad er niet in’.
Twee eenden in een bedwarreld sneeuwlandschap.
Dat ik er zelf niet in zat nog, kwam door die ene tel meer geduld
en de naald met de draad die mijn vader er al ingedaan had. Ooit...

Papa

- what a dream-

Pierce!
nee, niet die
een andere
Pierce met de vurige ogen
uit de hypnosefilm

hij werd mijn buurman
mijn gluurman
in een Londens appartement
dat aanving in een blauwe kamer
en na 12 steeds blauwer wordende
vertrekken eindigde in een
ijsberenzoo op roze schotsjes
hij vroeg me het hemd van mijn lijf
en toen mijn tangaslip

ik voelde hoe warm mijn bloed
hoe goed ik gloeien kon
hoe ik licht kon geven
mee kon geven
hoe zacht ik was
hoe alles klopte
maar ik was vergroeid
met een vleeschkleurig step-in

hij danste om me heen
met zijn armen in de lucht
‘ik raak je niet aan, ik raak je niet aan’
zong hij
en toen kukelden zijn ogen
me tussen de ijsberen

Death

he spoke to me
and told me not to fear
I feared to touch you
for so long already,

he said

and when I come
I will only come to save you
and bring you back
to where you came from

to the place where you were
endlessly
without pain
without fear

unburdened
free
to be born
anytime
you call

2512770

als ik je bel
praat ik door een mevrouw heen
-het door u gekozen nummer is niet in gebruik-
ik doe alsof zij lucht is
en vertel je bijna alles
nee, ik controleer het nummer niet
ik belde dit al jaren
en kies het steeds weer opnieuw

7 april

ons huis heeft
ontelbare kamers
vandaag
zitten we in de kelder
met ons dode kind
op schoot
we vieren zijn geboortedag
met water en droog brood

21 maart

hij beloofde me
eeuwige trouw
op het paadje bij het kerkhof
-ik wil niet- lag ernaast

Jack fietste voorbij en
galmde: ’jullie, whaha?!’

Jack was leuker
maar had het nooit over
eeuwige trouw
wel over zijn kamer
vol opgezette dieren

Hans was een Viking
met twinkel-ogen
ik was 13
en heb die twinkel daarna
nooit meer gezien

Hier

people said

People said
you are way too green
to feel thàt blue

but when the green was washed away
abruptly, in just one day
people said
it was ok

then, one fine morning
when I stepped out of bed
I totally lost
my entire head

it fell down the hall
looking quite foolish
and a bit small

I went down the stairs
opened the door
and kicked it away
since then I feel . . . .
no matter what people say

103215

waar ik ook maar loop
het is altijd
over voetstappen heen

alleen vliegend
zou ik ze kunnen overstijgen
maar ik heb de vleugels niet
en zal ze ook nooit krijgen

God

de dood moet wel iets geweldigs zijn
‘waar was God’, hoor ik maar steeds om me heen
nou daar dus

24-1-2015 Dag lieve Niek en Annemie

23 januari 2015

lieve papa en mama

er zal vast iets mis gaan, morgen
er ging altijd iets mis
en dat maakte veel goed

geheel in stijl
blaast morgen de wind
jullie over ons heen
glijden we van het veen
zo de beek in

sturen ze ons van verboden terrein
maar zullen jullie al,
voor eeuwig op weg,
naar al het water van de wereld zijn

Kom!

niet op de hoek waar wijlen Kassie
loensend naar je loert
niet bij de duif die vrede koert
hij zal je onderschijten

‘to drown like this’, is voor een vis
en zelfs een vis, -een bakvis- is ,
nog te veel vis om te verzuipen

druip maar af
en droog je oren
het is tijd voor je, vrouw
kom, word nou eens geboren!

je suis

ik poetste de aanslag van mijn tanden

trok met een resoluut gebaar

een gordijn voor de kutwereld

en legde mijn hart op een schaaltje

de angst er losjes omheen geslagen

ik keek er naar

dat ziet er niet mooi uit

dacht ik

ik zie eigenlijk m’n hele hart niet meer

tussen twee vingers nam ik het op

het zat godverdomme al aardig vast

stukje bij beetje heb ik het losgepeuterd

tot het redelijk zuiver was

en stak het terug achter mijn ribben

toen ben ik op mijn knieën gegaan

niet ‘voor nooit meer blauwe bonen’

ik had het kunnen doen

maar tot wie had ik me

in godsnaam moeten richten

machtiger dan de liefde zelf

is er niet een, dacht ik

en liet het hard overspoelen