lig ik nietsvermoedend
een beetje weg te dromen
staat ineens Gerard Lenorman
aan mijn voeteneind
-Voici les clés-
met zijn borst vooruit
ik zeg : - Paul Klee?-
nee, nee, zegt hij met recht
en doet een stap opzij voor mij
als ik in roze schoentjes glip
( ik heb geen roze schoentjes)
hij zet de ballade van de gelukkige
mensen in en Michel Fugain
springt van de inpandige balustrade
met zijn geweldige verhaal
ik sta nu buiten met watten
in mijn oren Les Poppys te vrezen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten