Het is tijd

Het is tijd voor beeldige Magda
in een storm van lenige jongens
op gekreukt papier, uit handen van
de dolleman in wie een vuurbal aarzelt

'dag man van zand, ik hoor je niet.'
'zing je me weer in slaap', ze blaast zijn
lont uit als een kaars en gaapt hem
aan alsof ze waterlanders branden ziet

een hand haalt uit, de lucht betrekt,
scheve hoeken in een mond, ze wuift hem
weg en weg, het zwaaien gaat beduidend
lichter nu, in de richting van het raam

waar zij het zich laat overkomen, zoals
alle keren dat zij stilde met het vallen van
haar tong, steeds in zijn goede naam