Die nacht

ze had overal kunnen zijn, op een lachend
strand of onderweg, met een stalen paard
naar Zimbabwe, Honolulu, Machu Picchu
Chang Hai of Ankara, waar een vermomde paria
in een bodem koffiedrab zou lezen wat haar toekomt

op grijnzende afstand van de slaap, die haar nu met
een vingerknip het Park van Pret injaagt, prêt à porter
het zelfklevend droomgewaad, ze baadt er in
en calls for Jim who made the blue cars go away

hij hoort haar niet, hoe kon hij ook, ze is nog hier
driftig duikend voor het steekspel en de grimmige
grimassen van een wit geschminkte tierelier

tot het einde moet en zal ze gaan, in razende snelvaart
langs het naderende, denderende, gele monster af
langer dan het afscheid dat haar wacht in de grofgeweven
mazentunnel, enger steeds enger, tot ze met een gouden
schaartje dat bungelt om haar nek, in een lauwe wolk gaapt

Daar,

waar je je voor me uitlegde
op een achtvormig pad
de schuld gaf aan de vorm

waar ik niet wist hoe ik me moest
verdelen over je kronkelige land
daar heb ik mijn hart
naast je neergelegd
schuin boven mijn verstand

Tuin

de hele tuin valt uit elkaar
de rozen staan stokstijf
zelfs in knop nog
hier en daar

Tot het schip

tot het schip de lucht in vloog
lagen wij roerloos
zachtjes zingend in ons hoofd

'ik zal het nooit meer doen'

die plotselinge zin
in ondeugende stiltes
gewapend met de onhoorbare
schatergrimas van een idioot

merci, verdomde fluisteraar
pardon, mon ami
stiekem zeiden ze me het meest

De dood

de dood maakt volslagen
vreemden bekenden
groter, grootser
me liever
dan dat ik ze besefte
nam ik ze voor gewoon