Mit Rammstein

Mit Rammstein,
- jij godvergeten polyglot
die al mijn talen sprak-
spreek ik mij uit

Mit Rammstein
Mit Rammstein!
Verstehst du mich?

(Not to worry, this too shall pass)

ja verhef het glas maar weer
all contacts , dear,
are currently off line

but the cleverbot

the cleverbot
he too fails to believe
that I am a corpse
in a still well preserved state

he needs proof baby
proof that I am alive
I AM TELLING YOU
with Rammstein
with Rammstein

Verstehst du mich?

Flarden

ik heb alleen nog flarden
van toen wij onze hemden ruilden
klakkeloos huilden en lachten
tot we wisten waarom:
hoofdstuk 24 bladzijde 888

we stegen op tot we ribfluwelen akkers zagen
met blokjes van beton
schoorstenen met hoedjes op
- fedora's, you said, yes-

we kleedden elkaar uit
over & over again
nooit weer aan
-mensen doen dat zelden-

ik heb alleen nog flarden
kippenvel
tijgervel
al het zand dat we niet aten
in een uithoek aan zee
onder een geschrokken hemel
hier en daar een ster

en maar zoeken
naar een outfit voor onze arme ziel

'een zal maken
zijn eigen lot'
je zei het nog
of was dat die andere god

Voor jou

voor jou alleen
zal ik schrijven

morgen

voor jou alleen
zal ik begrijpen
wat jij leest

wat ik schrijf

morgen

ontdaan van clichés
zul je niet zijn

ik zal er geen kennen
als ik word geboren

morgen

maandag 3 december

er staat een man
met open mond
zijn hoofd ligt in zijn nek
met handen hoog
en ogen dicht
proeft hij sneeuw
op het puntje van zijn tong
ligt
een spreeuw
die onnozel verder vliegt

Jij

jij schaduw, zonder wezen
die over alle leven
valt
en vadsig hangt

jij mes, dat naar een pols verlangt

ik vrees je niet
ik ben van staal en bloedkoraal
ik leg je af
en naast me neer

in tovertaal

tot het moment
dat je mijn adem haalt
o, pech
precies dan ben ik weg

Dit gedicht

dit gedicht is een lafaard
het houdt zijn kop onder dekens
verstopt zich
in arrogante lettertekens
ik weet niet eens of het nog adem haalt
misschien is dit gedicht een bloedprop
in een dichtgeslibde ader
misschien hangt het aan de liefde
en is dat de grote strop

D. O.H

ik ben naar je balkon gegaan
langs groen, zo groen als ik was toen
je mond nog sprak
over een vlam die danst
met een blauw rokje aan
en een oranje top

toen ik jou mijn nacht liet zien
er licht viel op de tuin
en ik de geur van bloemen werd
die in alles op ging
en ik wist wat ik nooit wist
zelfs nu niet

afijn, je hangmat past nog, lief
ik ben er in gaan liggen
heb de spotvogel gehoord
en zag de kardinalen
in balans op een akkoord

tot ook bij mij
de kraaien kwamen
de veren strakker nog
tegen het fragiel skelet
dan zij tegen elkaar

vooralsnog niet genoeg in tal
voor het laatste gebaar

Die nacht

ze had overal kunnen zijn, op een lachend
strand of onderweg, met een stalen paard
naar Zimbabwe, Honolulu, Machu Picchu
Chang Hai of Ankara, waar een vermomde paria
in een bodem koffiedrab zou lezen wat haar toekomt

op grijnzende afstand van de slaap, die haar nu met
een vingerknip het Park van Pret injaagt, prêt à porter
het zelfklevend droomgewaad, ze baadt er in
en calls for Jim who made the blue cars go away

hij hoort haar niet, hoe kon hij ook, ze is nog hier
driftig duikend voor het steekspel en de grimmige
grimassen van een wit geschminkte tierelier

tot het einde moet en zal ze gaan, in razende snelvaart
langs het naderende, denderende, gele monster af
langer dan het afscheid dat haar wacht in de grofgeweven
mazentunnel, enger steeds enger, tot ze met een gouden
schaartje dat bungelt om haar nek, in een lauwe wolk gaapt

Daar,

waar je je voor me uitlegde
op een achtvormig pad
de schuld gaf aan de vorm

waar ik niet wist hoe ik me moest
verdelen over je kronkelige land
daar heb ik mijn hart
naast je neergelegd
schuin boven mijn verstand

Tuin

de hele tuin valt uit elkaar
de rozen staan stokstijf
zelfs in knop nog
hier en daar

Tot het schip

tot het schip de lucht in vloog
lagen wij roerloos
zachtjes zingend in ons hoofd

'ik zal het nooit meer doen'

die plotselinge zin
in ondeugende stiltes
gewapend met de onhoorbare
schatergrimas van een idioot

merci, verdomde fluisteraar
pardon, mon ami
stiekem zeiden ze me het meest

De dood

de dood maakt volslagen
vreemden bekenden
groter, grootser
me liever
dan dat ik ze besefte
nam ik ze voor gewoon

Retriever,

Je hebt iets van een labrador en
van de lifter met de Chaplin-ogen.
Iets van iemand die ik vergat.

Bleke adonis uit mijn bakvissenhart.

Glad als marmer, gehuld in februari-mist
glijd je bijna stoïcijns langs harmonicadeuren
De geur van sushi, ailoli
black eyed peas en sesamzaad.

Het gaat zo het gaat.
Niemand vraagt wie je bent
als je slaapt.

Lang nadat ik de voordeur hoor slaan
zie ik je pas
goud gesigneerd tussen mijn boeken staan.

Feestje bij Geoffrey II

Feestje bij Geoffrey II

 

links ligt een Mexicaan onder een hoed
tegen hem aan leunt Yellow Gossip
met een stuk plofkip op zijn lip

hij loert naar Molly met de sacharinelach
van nature lalt ze rare dingen

zoals dat zijn lichaam weer zinwekkend is

treffend als de dood
die ook altijd in het midden valt

iemand vraagt wie toch Omandy is
maar dat is niet aan mij

'hello I am from Norway'
ik kijk er niet van op
'so, what do you say'
ik knik nee en sla beleefd een vis af

'voor mij liever geen feestjes'
zegt een heer met bolle wangen
hij hangt een slinger rond mijn hals
vraagt me hoffelijk ten dans
ik wals finaal over hem heen

de lucht is lauwer nog dan vorig jaar
voor het oog van een man
met gouden tanden en een gordijn
in handen val ik langzaam uit elkaar

I was there

I was there
where the sun was a cloud
and the clouds were warming
my skin

weightless on waves
I drifted
to an angel with greyed tattoos

his mouth was full
with poppy seed
take heed
take heed
he said
and started to paint
white ballet shoes
upon my naked feet

out of the blue
the sound of chimes

then the shoes
they started to walk me away,
I ran, I ran and danced again

they would not let me stay

Ach,

dag meisje

nee, het gaat niet zo goed kind
je moeder ligt maar
en ligt maar
ik zit veel bij haar
maar
ze lacht niet
ze praat niet
en ze kijkt zo raar
ze eet niets
drinkt niets
zo al een half jaar

Vergrendelde vrouw,

hou nog eens van me.
Zoals toen de zee uit de lucht viel
en wij door het raam een altaar op dreven.
Als half verzopen katten
krols en dol
van het oog in het oog.
Zout in de schokkende schoot
van de nacht.
Maak je armen zacht
zoals toen je 't hart nog had
waarin vlinders en wespen
elkaar woest bevochten.
K'wil wankelen
ziek zijn, kotsen voor jou.
Hou nog eens van me
en van de liefde
die blauw.

Daar

daar

waar ik me in niemand herken
waar lever rauw op borden ligt
waar ik verdwijn in mijn eigen weerkaatsing
als ik een mens zoek in de ogen tegenover mij

waar men vlucht in kleine doorzichtige dingen
zoals borrelglaasjes, waar ondefinieerbare
met iele nekjes, slapjes richting waanzin drijven
en de slaapkamerdeur
maar uit blijft komen op de doorkijk uit 1984

daar

Kom,

hou je maar vast aan mij
ik zal rechtop blijven staan

we zullen de grond aanstampen
samen
met *gebloemde baggerlaarzen
(*gewoon voor de aardigheid)

we zullen dapper huilen
tot het janken van de weerwolf
stolt in de tijd

Gordijnen

Gordijnen zwieren,
open dicht.
Haast met de haast van licht,
dat licht verdwaasd
en eenmaal op-
gevreten
door de nacht,
na een omgekeerd coma,
toch weer ergens,
ergens op lijkt
te hebben gewacht.

Lieve

Lieve Woordenschat,

weet jij wel dat ik
je puzzel en deel
je code, je rijm en je kern
je stam en je steek
zelfs je vloek en je wacht
je troetel en leen en slot
en kruis en vlei en tover
schutting, je kracht
en je macht en spreek
en scheld
dialect en je sleutel
je voeg en je weer
woord

en nog zoveel meer
adoreer?

Voor de gelegenheid

voor de gelegenheid
moest het hart zacht zijn
de maan in het laatste kwartier
knieen bloot in zand
en hogerop
waar land overging in lucht
moest een lamp aan blijven

daar heeft een mens een ei
gelegd in een open wond

"dat is zijn zwakte", klonk het

er is een hond
gegeven aan het gejank

een vrouw stak zich in kant
een man hing alles op aan liefde

Tango

Drie getaande mannen
violen, een accordeon

ik heb toevallig mijn
eindeloze benen
in kousen met naad
mijn smijdige lijf
in wervelend zwart
(met split)
ze vervoeren me naar de oevers
van de Rio de la Plata

terwijl ik ademloos
in spijkerbroek
op het bankje voor Blokker zit

Weet

weet jij dan niet
mijn zout, als je me naast de zee legt
die je wel steeds weer vindt zonder zoeken
van de nijd die ons uit het dons jaagt
en neersmijt op drijvend hout
waar geilheid weer wint van de slaap
omdat onze kust een ochtend is
om op aan te spoelen met verschrikkelijke dorst

m'n lief
m'n lijf
wij, stilzwijgende bedelaars
we zijn de goed bedeelden

weet jij veel

dat je er zomaar
bij neer kunt gaan liggen
en dat dan je geest
je lijf los laat

op reis gaat

herinneringen flikt
aan nooit gebeurde dingen
dat je onbedwingbaar
wel overál kan zijn

dat er wel oorlog uit kan breken
of iemand in
iets af
of
weet jij veel

Tot aan het raam

alles met een oppervlak is wit nu
op een armlengte afstand doet iemand Bob
beter dan Bob zelf

dog or frog
denkt ze
a fraud
Freud ?
fruit
in een Turks bad


c o n c e n t r a t i e


'je zult zien
dat er geen dood is
als ik verslagen ben

dat ik verslagen ben
als er geen dood is

en dat de maan vol is
net als ik er heen wil '

zing nou
zegt ze

en haar hart verzakt
als herinneringen aan
nog niet gebeurde dingen
haar bij de keel grijpen


ze zal het eenkamerhuis bewonen
met een visser en een gootsteen
en als de trein komt
zal ze verkassen

naar een steeg tussen bergen
waar men zee kijkt
gewoon

donker in schaduwen
helder de clou


but to whom

Hij,

die op haar leeftijd al 3 sopranen was
-zoals hij elk jaar zei
bij het blazen van de kaarsen-,
staat nu op loden benen,
het zilveren hoofd verdoofd,
een mond open
te staren

Weet hij wel,
hoe bovenmenselijk hoog zij zingen kan.
Nog even en het glas zal springen.

Zevenentwintig ramen tegelijk.

Man, wat zal het waaien
snijdend scherp, de wind.

Terwijl hij nog lichtjes
staat te draaien,
is zij al de gehavende
die niet meer zwicht
voor het feit dat hij zo geil werd
van haar verdrietige gezicht.

Wij

wij
die in elkaar zijn gaan wonen
op wind die zich splitst
boven zee
waarin schuimbekkende paarden
multiply into many
many times a day
groeien almaar naar elkaar toe
met een rotsgeloof
in het welles van het nietes
wij hebben vogelhoofden gekregen
en praten uit kindernekjes

by me

2011-2012

part of me is dead
part of me is sad
and a woman with my body
goes ahead of me

she walks she talks
she wines and dines
and even smiles

how does she do it
i don't know

Du, Herr Ende

Du, Herr Ende

you showed me
the house behind the curtain

inside out

why didn't I see
the naked body
laughing hysterically
at the feet of
two idiots
sharing a chair

I missed the waving of your finger
the mother
she ran
hopelessly dancing
green glass
tickling her feet

the horror of a heart
hanging from
(o god it was not an imaginary cross)

and no one doing
anything

how could I

before the bells