Godfried’s opklap-sterfbed

Godfried’s opklap-sterfbed
dat maar net in een vertrek past
draagt logés met geen idee

een van hen, beneveld door de slaap
slentert gapend naar een staande klok
tikt het deurtje aan en plast

een vreemde vrouw vergist zich
in de 9 en de 6
zij haakt verbluffend wulps aan
om even later, als hoer
weer op de stoep te staan

tergend langzaam valt een piano
uit elkaar, een mottenzwerm
verzwaart de lucht

iemand klapt,
mondhoeken trillen
Neil zingt
‘I am I said’

ik verjaag hem met een mantra
schuif onverstoorbaar
stenen op een bord
tot het vrij is van patronen
en een stukje ik bezwijkt
aan het veranderen
van DNA