hun slagveld
is een keuken,
een eiland
waar ze kippenvel serveren
en een mengelmoes
van gifgroene erwten,
doorspekt met
rauwe kost, zure room
pesto en kraaienpoten
ik kreeg er puddingbenen van
dinsdag 25 november 2014
maandag 24 november 2014
Droom 23-11-2014
Totaal klem vond ik mezelf
tussen twee hekken van een ziekenhuisbed.
Mijn dode vader hield troostend mijn hand vast
en zei ‘lieverd’, zoals alleen hij dat zeggen kon.
Ik stamelde ; ‘maar je bent toch dood?’
Hij zei ‘o ja’ en viel in stijl achterover op het bed.
Een blauwe schijn lichtte op uit zijn aderen
tot zijn hele lichaam straalde.
Toen, een bliksemschicht
waardoor zijn hoofd van zijn lijf afrolde,
tegen de poot van het bed van een gillende vrouw.
Knetterend sloegen er zich ijzeren doornen rond,
en zijn hoofd werd stootsgewijs verlicht.
Tegelijkertijd, stond hij , geheel ongeschonden
met zijn hand in de mijne, gruwend, stijf van angst.
Ik troostte hem en zei : ’dat is de doornenkroon,
je hebt teveel geleden, kom, we gaan naar huis’
De suppoost lachte ons toe en zei:
‘Je vader mag hier altijd komen, hij komt
hier al jaren regelmatig tot leven.’
Ik keek hem verwonderd aan.
‘Je vader komt hier al sinds 1987’
‘Nee! dat kan niet.’, zei ik
‘Hij is pas afgelopen april gestorven!’
De man keek me vragend en indringend aan.
Schudde zijn hoofd ..........nee.....
‘Nee, meisje, nee.’
tussen twee hekken van een ziekenhuisbed.
Mijn dode vader hield troostend mijn hand vast
en zei ‘lieverd’, zoals alleen hij dat zeggen kon.
Ik stamelde ; ‘maar je bent toch dood?’
Hij zei ‘o ja’ en viel in stijl achterover op het bed.
Een blauwe schijn lichtte op uit zijn aderen
tot zijn hele lichaam straalde.
Toen, een bliksemschicht
waardoor zijn hoofd van zijn lijf afrolde,
tegen de poot van het bed van een gillende vrouw.
Knetterend sloegen er zich ijzeren doornen rond,
en zijn hoofd werd stootsgewijs verlicht.
Tegelijkertijd, stond hij , geheel ongeschonden
met zijn hand in de mijne, gruwend, stijf van angst.
Ik troostte hem en zei : ’dat is de doornenkroon,
je hebt teveel geleden, kom, we gaan naar huis’
De suppoost lachte ons toe en zei:
‘Je vader mag hier altijd komen, hij komt
hier al jaren regelmatig tot leven.’
Ik keek hem verwonderd aan.
‘Je vader komt hier al sinds 1987’
‘Nee! dat kan niet.’, zei ik
‘Hij is pas afgelopen april gestorven!’
De man keek me vragend en indringend aan.
Schudde zijn hoofd ..........nee.....
‘Nee, meisje, nee.’
zondag 23 november 2014
23-11-2014
vandaag sta ik stil
met mijn rug tegen de muur
ik val
ik hang
en sta op
zo wonderbaarlijk is het
kon jij het ook maar, lieverd
Abonneren op:
Posts (Atom)