Ik

ik vond je
verfrommeld
in inkt
op papier
dat een boot
had willen zijn

ik heb het klein
waarop je stierf
weggedaan

en stap nu
vanaf het ruime
overal je graf in

er staat een stoel
met twee poten
er zit een man
op met één been

ik bén die man
als ik de vrouw niet ben
die maar niet wennen kan

er staat een tafel
ik leg een ei voor jou
en hoeveel knopen nog
tot het liggen blijft
bij windkracht 12

Als

als je haar weer ziet lopen
over water, door het vuur
met Picasso aan haar hand
met Lola en Conchita
als dronken engelen
op haar schouders
hun vleugels afgebrand
zal liefde geen namen noemen
ik weet
de dolle hond
en ken zijn beet

Dec 17 2013

Maarten zegt
dat nattehis echt een kneusjesvak was
ik noem het ‘t grauwe probeerlijk
voor gesjeesde dicteezielenpoten
zum Beispiel voor hen
die de tweezaamheid in stilte genoten
met resten chutney fantasy
in blije mondhoekjes

voor mij geschiedenis

nu lijd ik heel modern
aan socialbesitas
ik zoek mobiel naar wat een djak is
als ik al zigzagzoevend
vastloop in België
ik check of dommeriken echt
met maar één k moet
wat seitan met satan heeft,
ik Facebook, ik Twitter en Whatsapp

maar wat ik echt wil weten
radioactief Fukushima
bijvoorbeeld
nee, daar ZWIJGT men ons liever dood

maar hoeveel keer mogen wij meedoen in dit leven?
1 keer toch maar
meneer, mevrouw
en een ieder die zich in nevelen bevindt

ja, dat is een bewuste keus, mijn kind
- hoor ik- van de Goede Grote God
(mijn god, ik ben hem toch zo moe)
die ons van ontbijt, lunch en diner voorziet
met elke dag een ratje toe
of een vet dode mus
met een onbedaarlijke glimlach
rond zijn linkeroog
die meer dan dit gedicht
ergens op slaat

16.45

rond kwart voor vijf
sloot een vrouw,
-voormalig wijf-

te duizelig en grauw
voor 't volgende bedrijf,

te veel haar lijf voor
het flikken, geflooi
en koude kermisfooien

net iets te beweeglijk nog
om het te rooien op de schijf,
viel zij met het doek

lede kolen in haar rug
strijkdroog naar moeder terug

23 november 2013

vandaag ben je niet thuis geweest
( ik mis je)
al zevenhonderddertig dagen
en morgen bestaat niet meer
dus ik zal het je niet vragen

( ik mis je)

ik doe soms net alsof ik gek ben
om het maar niet te worden
( ik mis je)
ze zeiden dat je er mooi bij lag
en dat je nu in mijn hart zit
ik voel wel dat het klopt

maar wat kun je in een moederhart
dat steeds maar zachtjes huilt
niemand kan het horen hoor
maar jij
..

ik zal lachen voor je,
zingen
en ik dans je rond
omdat jij
zo in het leven stond

(godverdomme wat mis ik je)

Oh

oh kijk!
daar komt mijn exje aan
hij valt zomaar van de maan
ik spring opzij
zodat hij mij niet plet
ik doe razend snel een wens
en kijk nou
hij gaat als een raket!

Als

als de nacht komt
zie ik jou
waar je warm bent
en ademt
we praten
lachen
zwijgen
kijken
ik raak je aan
kan je vasthouden
van niks weten
tot ik wakker
weer weet
je bent dood
voor halve dagen

'very hello'

heb het lief
en het liefst
dat het nergens over gaat

dat het zingt
'none but you'

(terwijl anderen
praten
om te verzwijgen)

wringt het zich
door merg en jelly legs
high
on
heals
with a low voice

heb het liefst
dat het met één kus
een lijf bestrijkt
de dood bestrijdt

ik zal er zijn
en jij

Een Oog Alleen

vlijmscherp niet
maar ze kan haar zien
de maan
de maan hangt rond
in een oog
dat wikt in vragenvuur

een oog alleen
kan verlangen niet zijn

'if she was ever crucified
or tried bodylocking
and new ways of kissing
if she knew the sound
of a red snake hissing

the infinity of the mobius strip
the bite of a lip
profound bliss
from the cry of a rooster'

'tot het volgende haangekraai'
ze loenst tijdens de spaties

then she
and he
tried and tried
day after night
till the night was day
and day was delight

en de maan wast
en wast

Dus eh..

'Dus jij denkt dat als je die
ongegeneerd vlammende haard
onze achtergrond in schuift
-oh met schapenvel nog wel-
een kushandje wel iets kan worden
om de gordijnen mee dicht te doen'
zegt ze.

En dat zegt ze dus schijnbaar elke keer
als hij een ongegeneerd vlammende haard
hun achtergrond in schuift
- ja met schapenvel nog wel-

Wat we daar nou mee moeten.
Een gedicht kun je het ook niet noemen.

Buiten

en buiten, zo laat nog aan de lucht
achter een gordijntje wulpse regen
danst de geest
van het beest dat zich verhing
tussen haar oren

nee, ze verzoekt de goden niet
want zij verzochten haar al eerder,
te onthouden dat het laatste woord niet bestaat

hoe wil je me hebben
vraagt ze
en tekent nieuwe ogen
legt Helena Rubinstein
over haar lippen
bloost uit een doosje

Jouw muziek

jouw muziek

stijgt op
vanonder een mat
een sleetse kokosmat

sjanst en danst zich
slingerend
langs mijn benen
jelly-benen
en mijn warme jelly-buik

grijpt me met lange tonen
naar waar ik adem haal
waar laat ik me
nog voor ik beklemtoond binnen ben

Ik ging weer voorbij.

Ik ging weer voorbij.

Liet de vraag,
want wat waag ik
aan ogen
achter donker glas.

Hoe het is om
een kraakpand te zijn
met kwetsbare vensters
een gammele mond
en een tochtig kattenluik?

Hoe vraag ik of de cactus het
nog doet in haar buik.

Ze heeft geen plan.
Ik weet hoe ze wacht,
op het verschiet
dat nog niet niet weet
of 't wel wacht
op het zachte licht.

by m.sarneel 2013

G.

ik hoorde dat de kleur
van je ogen veranderd is
nu je de overkant hebt gezien

weet je nog dat je me omhelsde
terwijl ik over je schouder keek
om te zien waar je bleef

vanaf daar heb ik je nagestaard
en zag ons schrijven
arm in arm

D

zou zo een lucht
vol dreiging zijn
door zeegroen gedragen inkt
waarin het zijn
ontveld
ontstemd
los van lijf
geraakt is

wat kan een hand nog weren
als spieren bloot
zijn in naakte aarzeling

als het onbewuste zich voortsleept
als hout dat niet houdt
terwijl het vragen duurt

zijn zij hun eigen monster
kreupel
gif lekkend

bezwerend vlaggend met
vers overwonnen skin
vlezige chakra-pijlen
in de rug

het zijn jonge twijgen die
het hoofd ontstijgen
in de hitte van de vlammende giraf

Goedemorgen..

het was geen man met oog
althans niet voor mij
ik verwachtte hem niet
nergens meer
nooit

inmiddels drie hoofden groter
dan het frêle mannenlijf
dat aan een versgeplukt bloemetje stond te ruiken
was ik

als een betrapt kind, verstopte hij het achter zijn rug
toen ik hem aansprak

'goedemorgen..-in zijn ogen lichtte een verleider op
een casanova die ik met één vervolgwoord neersabelde-...opa'.

toen mijn naam
en niet die van mijn nichtje
en toen gaf ik hem die zoen

Nog even een gedichtje dan.

NEE.
Over toen je voor het eerst
van je leven in een kerkbank zat
en je afvroeg waar de tosti's bleven.
NEE.
Over die keer dat je half huilend
naar je pappie rende:
'papa, papa de maan is kapot!'
NEE.
Over dat museumbezoek dan
waar je niet snapte
dat mensen plots achter hun rug
hun handen vastgrepen
en één wenkbrauw heel hoog optrokken
en dat hun mond,.. ach laat ook maar
JA.

Gedicht.

is dit de man
die de zonde de wereld in joeg
en daarmee de dood in het leven riep?

nee, dit is Adam Curry, papa

ach jongen, ik groeide langs bomen
waar leven vanaf hangt
terwijl jij quasi zong
in kringen
waar je niet horen wilde

ik weet de plek
waar je naar jezelf kunt kijken
ik zal naast je staan
en zeggen
dat het bijna lijkt