Het zijn de bomen
die me het bos doen zien.
Het staat op hoge poten
een beetje aan te modderen.
Armen, dramatisch omhoog.
Ik hoor ze schreeuwen
want ik ben god in eigen kop,
tenslotte.
Maar uiteindelijk
is er een nog groter hoofd:
een wezel in een leeuwenbek.
Laat een kind, een gek
een dronkaard
klemmen, vangers en vallen plaatsen
kuilen graven. Maanden achtereen desnoods
zonder enkel zicht op bedelbrokken.
Je kunt niet hard genoeg zijn
om dat gore beest de zuiverheid in te lokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten