Dat

 

eeuwen lopend, naast elkaar

één met de handen op de rug

de ander met vingers in de oren

onbegrepen schaduwen

met het hoofd achterstevoren

ze schopten tegen huizen,

trokken lantaarnpalen om

alleen maar kijken

en ze bogen als vanzelf krom

‘nee, de zee die ken ik al

dat is met al dat water toch,

met schelpen voor op je oor

zodat je het ook kan horen?’

‘ja’, zei de ander

‘laat maar dan’, en zong

‘it is not wrong

to pour your blood in the inkpot

and write

on a dark and stormy night

with a candle to light the moon’

over zand

door stof gebeten

namen ze happen uit elkaar

het groeide nooit meer aan

zij aan zij

recht vooruit

want bij elke aanblik

de gedachte

-dat heb ik gedaan-