als ik je bedenk
besta je nog niet
dan,
lijn ik mijn hond aan
sla jij een cape om
en bij het Schele Hegje
praat je door me heen
je zegt dat je stem
vibreert in mijn borstbeen
ik vraag je niet
'hoe weet je dat'
(ik schrijf het zelf tenslotte)
we passeren met een knikje
ik hoor hoe je mompelt
'dit is van de zotte'
je lijkt nog steeds op de Niro
maar bent hoe dan ook
een boer gebleven
een die me wijs maakte
dat god een mentalist was
die de hemel om ons heen liet zakken
en later in de ark
het hart dat al op golven was
voordat de zee haar lied inzette
het trekt voorbij
ik zie alles van je afvallen
bekijk je
zoals jij mij
we zouden onszelf hebben verdrongen
zoetjes aan verdronken zijn
als het lot niet zo behendig
tussen ons was ingesprongen
wat wist ik nou
ik, met mijn lippen van vuur
mijn groene schaduwblik
dat het licht op me zou vallen
zijn oog vasthoudend
speurend naar mijn prisma-ik
nee
er zou geschoten worden
exotisch doorgedraaid
een ononderbroken flits
en dat ik later vast zou liggen
mat,
in zwart wit
