.

Onderstaand werk van Jessica Rimondi bracht een oude herinnering naar boven .
Ik was een jong meisje en stond met mijn oma op de bus terug naar huis te wachten op het station van Tilburg. Het duurde een beetje lang en ze stelde voor even op een bankje te gaan zitten. Ik zat er al op, toen ik oma zag kijken naar iets wat er in gekerfd was. Het leek wel of ze een beetje bloosde. Ze ging naast me zitten, met het woord tussen ons in.

“Je weet toch wel wat dat is?”, zei ze, terwijl ze met één oog naar het woord –KUT- keek en trok een gezicht alsof ze zojuist een lepel levertraan had doorgeslikt en zei “bah, dat is heel vies”

‘Vies?’...dacht ik: ‘Heerlijk juist!’ Ik gniffelde en dacht aan het allerfijnste, allerwonderlijkste plekje van m’n lijf. Ik kon er zelfs mee naar een andere wereld, en dacht op dat moment nog dat ik de enige was die dat ontdekt had.
Als zelfs zij ‘t nog niet wist, moest het wel echt zo zijn.

Vanaf dat moment zag ik haar anders. Ik voelde opeens afstand en de oma waar ik altijd zo tegen
opkeek werd een kind en ik voelde me een wijze oude vrouw.