de ongelooflijke woorden
over jouw dood
mijn hart weigert
ze pertinent

het is de plek
die je lang geleden veroverde
puur, fijnbesnaard
rijk geschakeerd, geestig
met je wijsheid en je dwaasheden

met je liefde
voor mensen
voor poëzie
voor kunst
voor strijd

eeuwig zonde dat je niet meer tijd kreeg
om te zijn, te zeggen, te schrijven
te scheppen, te schoppen
ik had alles willen horen
alles willen lezen
in alles willen delen

ik denk aan iedereen die jou missen moet
aan je moeder
en aan jouw lieve troost
toen ik mijn zoon verloor

aan hoe ontroostbaarheid
een geschenk is
dank voor alles Scotty
rust zacht lieverd
ik hou je

29/7/20

vochtige boslucht
globale klimaatsimulatie
het werk van een geloofwaardig illustrator

ze bereidt zich voor

op het huiveringwekkende gevoel

van een naderend déjà vu

compleet met een weinig stijlvolle

origamiversie van zwarte rozen

en slappe violen

et voilà:

het slaat in als een slow-motion-kogel

zelfs de overvliegende kraanvogel klopt

wat een onzin, roept iemand

boos, omdat hij in regels gezogen wordt

en er net zo hard weer uitgeschopt

ze gelooft hem

rond middernacht
elke nacht
als hij haar in een taxi helpt
en zij na tweeën
in tweeën

‘heel’ arriveert
en het om haar heen
overvloedig jezus christussen
begint te plenzen

when the spell is broken

en zij weer het Tabee-meisje is

who completely  forgot how to speak Dutch

31 mei 2020

Maar

het is niet echt de tijd
meneer
om bezwaard te klagen
dat mensen
zo afstandelijk zijn

en dat u het niet moet wagen
u te mengen in hun kringen
dat u ze niet eens herkent
met die rare stoffen dingen

er komt heus een einde
meneer, aan deze hel
dan duikt u
-als vanouds-
weer met uw kop achter de bank
bij het galmen van de bel

4 mei

niet dat ik  heel hard lig te janken

maar mijn ogen tranen raar

bijtgrage, ranke vissen

spartelen door mijn  lijf

van mijn tenen

tot bovenin mijn kruin

om alles, om alles en mijn papa

die ik hier wil, op zijn geboortedag

(maar misschien is ie beter af daar)

ik wil seringen voor hem plukken

uit onze stille tuin

zoals elk jaar

wil ik zijn lach zien

zijn lach zijn

 zo graag

maar de boom is te hoog

en ik ben veel te klein

het bed is mijn schuiloord vandaag

lekker onderuit

heeft ze afspraken gemaakt
of zo, over wat ze zegt op straat
als ze vragen
hoe het gaat
het is altijd goed
als ze maar weet hoe ze moet kijken

en welk hoofd ze uit moet strijken
als ze zondags op de eerste rij
weer door haar knieën moet

en welk 's avonds
als ze weer weet hoe laat het is, maar
haar hoofd nergens meer naar staat
dan schroeft ze het er af, gewoon

en legt voeten op de tafel
gooit armen in lucht
laat maar gaan,
nee het geeft niet

geef je over
aan het denderende doel
laat het  afschieten
langs gebrek aan smoel

Oh

O, heldentenor

madame droomt hem
met armen vol lamsoor
terwijl hij in het hare
'limonium vulgare' galmt

zo bezwerend , het talmen

o,
bloeiende bloem van het kwelderland
waarin dijkgapers zich gewillig graven

tussen de zilte rus
en het schorrekruid

waar een plumeau van roodzwenkgras
zich als 'Fétuque rouge gazonnante' vanaf
zijn tong aan laat planten

die kou

die kou

die klauw door mijn merg

was erger dan wreed

ik kende je wang alleen warm

zo warm als daarnet
toen mijn vinger

-ontzet- over je wang
op mijn beeldscherm gleed

21-3-2020

het besef sijpelt langzaam door
zoals na de dood van een geliefde
als de klap komt
vangen we hem met zijn allen op
dat (sc)heelt

de huisvriend

ik droomde
dat hij naast me zat
strak, tussen familie in
de doden en de levenden

hij legde zijn hand op
mijn getrouwde knie
mijn moeder brandde
er een gat in met haar ogen

wenkbrauwen lieten los
zwevend als één baken
in de zee boven ons hoofd

ik hoorde het kraken
van draaiende nekken
het strekken van
vallende kaken

en mijn hand
-gezwind op de zijne-
sloeg alles

alles in de wind

Natuurlijk

natuurlijk vrees ik je
vrees ik je niet

omdat je ziet
wat ik niet toon

rondzingt
in mijn hoofd
als stillend ibuprofen

met een stem
die ik nooit hoorde

maar uit duizenden herken

alles

wij daalden af
mijn vader en ik
van 13
naar begaanbare grond

een mongool nam hem op
broedde hem uit
en bezwoer hem
hetzelfde wat ik eerder die dag
een vrouw tegen haar hond hoorde zeggen
-alles komt goed-

het is jaren geleden
mijn vader is al lang te ver
om ooit nog thuis te komen
en ik heb nog steeds geen
liever woord
voor -mongool-

maar bij alles wat me tegen zit
zie ik hem weer staan
zijn felblauwe diepkijkers
zijn gedrongen lijf
dat als een blok
van vastberadenheid
in alle stormen blijft staan

ja -alles komt goed
zolang alles wat is
met een extra chromosoom wordt begroet

Nogal Frank

over zwerfkeien
langs de lege plek des aanstoots
naar de stulp die een straat herbergt

Javaanse jongens hangen nonchalant
tussen lippen, glippen langs vingers
smeulen na in zand

ik stoot mijn neus
tegen een knoflookmeisje
ze galmt uit de keel van Frank

ik dacht dat uw naam genoemd was
in verband met de dood, zei ik
de dood, zei hij, de dood is afgedragen

en het gevaar?

het gevaar ligt in bed, thuis
onder lakens van zijde
in een jurkje van kant

ik gaf haar mijn zegen
zij telde er twee
schreef mij op een brief
dat ik trouw zou blijven
aan mezelf en aan haar

zij is het land dat ik
achter mij laat
als ik zo meteen
jouw zee bevaar

Er

er gaan dagen voorbij
dat ze aan hem denkt
dan loopt haar hart over
naar een parallel universum

naar haar levenloze alter
dat nergens aan lijdt

zodat de dood hen
in dartelend welbevinden
keer op keer scheidt

Toen

toen de kerk nog een idioot

groot huis was

waar mensen in rijen

doods zwijgend

onherkenbaar zondags

binnenliepen voor de voorstelling

en pas langzaam weer tot leven kwamen

als ze klappertandend van de kou

en de ongelooflijke verhalen

weer buiten stonden

waar mijn vaders haar eens

-zoals hij mij vertelde-

op het toneel vlam vatte

toen hij heel deftig

moest buigen voor een

meneer in een doorknoopjurk

en een paar kerels met

een capuchontrui tot op hun enkels

waar het rook naar die ene

van de drie koningen

en ik me af  vroeg waar de tosti’s bleven

Bij

---Bij een schilderij van Gusta Bastian.
Slaapkamer in vakantiehuis te Renesse in de jaren '60 (naar herinnering),
 acryl op canvas, 20 x 30 cm; plm 1981--

onder een confetti-deken
ieder aan zijn eigen kant
zacht roze ommuurd

balk ertussen
kast ertussen
en god die door
het raampje gluurt

hier wordt niet gefeest
hier gebeurt niets

tot de kist onder het bed uit schuift
en de viool begint te spelen
los is dan de geest
en er voltrekt zich iets

Francis

ze zat tegenover me,
een vrouw
à la Francis Bacon

het is geen wanhoop hoor
zei ze
wat je ziet is leegte
er is niets
om aan wat anders vast te houden
dan aan jezelf

ik zing liedjes voor vreemdelingen, zei ze
en u?

ik, o, ik zing voor lieve herenbeesten
voor vrijgeesten, vuurgeesten
en hou me graag vast
aan mensen
zoals u

Francis Bacon, "Study for Self Portrait 1982",

Hoe

hij vraagt me
hoe de wimpers krullen lately
ik wilde zeggen: ‘ ach, ik weet nie’
ze houden
het stof uit mijn ogen

m a a r  h e y

ze krullen zonder tang nog
en zijn lang en sterk genoeg
om zonder mededogen
met verve
neer te slaan

om al dan niet
ietwat dramatisch
in slow motion
op te gaan

en ach
als ik een half oogje toeknijp
lees ik :
‘expositie' geen ‘explosie’
blijkt ‘overleden’..‘overleven’
tot het leven wordt

maar verderop
waar dan de waas heerst
grijp ik
-soms bang-
door alles heen

als er dan
op mijn wang
iets glinstert
voelen ze even als van steen

[ dat vind ik een mooie laatste zin
-hoe jammer ook voor het gedicht-
de krul springt er daarna al snel weer in]

terug

2020

op 
een 
of andere
manier ziet
2020 er maar
ZOZO uit