Er was die keer

dat je

zo heerlijk onheerlijk

pontificaal

achter je tranen plaats nam

je scheen door

vaal blauw

dat als zeewater

rond twee uitdijende

zwarte gaten golfde

ik wilde je wel kussen

maar opeens zag ik het

je wás een heer

dàg boek

zo lief ben je niet

jij , die je alleen voor mij

had mogen ontvouwen

je liet je openbreken

al je codes kraken

ik heb je afgeschreven

jij, die nooit verder vroeg

als het je had moeten dagen

vandaag zet ik je in vuur

schat, laat de vlammen op

waarmee ik je had kunnen behagen

Als

 als ik je bedenk

besta je nog niet

dan,

lijn ik mijn hond aan

sla jij een cape om

en bij het Schele Hegje

praat je door me heen

je zegt dat je stem

vibreert in mijn borstbeen

ik vraag je niet

'hoe weet je dat'

(ik schrijf het zelf tenslotte)

we passeren met een knikje

ik hoor hoe je mompelt

'dit is van de zotte'

N.2

 je lijkt nog steeds op de Niro

maar bent hoe dan ook 

een boer gebleven

een die me wijs maakte

dat god een mentalist was

die de hemel om ons heen liet zakken

en later in de ark

het hart dat al op golven was

voordat de zee haar lied inzette

het trekt voorbij

ik zie alles van je afvallen

bekijk je 

zoals jij mij

we zouden onszelf hebben verdrongen

zoetjes aan verdronken zijn

als het lot niet zo behendig

tussen ons was ingesprongen

Wat wist ik nou

 wat wist ik nou

ik, met mijn lippen van vuur

mijn groene schaduwblik

dat het licht op me zou vallen

zijn oog vasthoudend

speurend naar mijn prisma-ik

nee

er zou geschoten worden

exotisch doorgedraaid

een ononderbroken flits

en dat ik later vast zou liggen

mat,

in zwart wit

7 april

 7 april

'misschien'

is een hoopvol woord

uit jouw mond zal ik het nooit meer horen

ik slik op deze eenzame dag

van jouw geboorte

mijn woorden voor je in

misschien

dat jij ze proeven kunt

zoals je dat deed

ver voordat je in me groeide

en ik verlangend naar je

precies zo met je sprak

Dat

 

eeuwen lopend, naast elkaar

één met de handen op de rug

de ander met vingers in de oren

onbegrepen schaduwen

met het hoofd achterstevoren

ze schopten tegen huizen,

trokken lantaarnpalen om

alleen maar kijken

en ze bogen als vanzelf krom

‘nee, de zee die ken ik al

dat is met al dat water toch,

met schelpen voor op je oor

zodat je het ook kan horen?’

‘ja’, zei de ander

‘laat maar dan’, en zong

‘it is not wrong

to pour your blood in the inkpot

and write

on a dark and stormy night

with a candle to light the moon’

over zand

door stof gebeten

namen ze happen uit elkaar

het groeide nooit meer aan

zij aan zij

recht vooruit

want bij elke aanblik

de gedachte

-dat heb ik gedaan-

de ongelooflijke woorden
over jouw dood
mijn hart weigert
ze pertinent

het is de plek
die je lang geleden veroverde
puur, fijnbesnaard
rijk geschakeerd, geestig
met je wijsheid en je dwaasheden

met je liefde
voor mensen
voor poëzie
voor kunst
voor strijd

eeuwig zonde dat je niet meer tijd kreeg
om te zijn, te zeggen, te schrijven
te scheppen, te schoppen
ik had alles willen horen
alles willen lezen
in alles willen delen

ik denk aan iedereen die jou missen moet
aan je moeder
en aan jouw lieve troost
toen ik mijn zoon verloor

aan hoe ontroostbaarheid
een geschenk is
dank voor alles Scotty
rust zacht lieverd
ik hou je

29/7/20

vochtige boslucht
globale klimaatsimulatie
het werk van een geloofwaardig illustrator

ze bereidt zich voor

op het huiveringwekkende gevoel

van een naderend déjà vu

compleet met een weinig stijlvolle

origamiversie van zwarte rozen

en slappe violen

et voilà:

het slaat in als een slow-motion-kogel

zelfs de overvliegende kraanvogel klopt

wat een onzin, roept iemand

boos, omdat hij in regels gezogen wordt

en er net zo hard weer uitgeschopt

ze gelooft hem

rond middernacht
elke nacht
als hij haar in een taxi helpt
en zij na tweeën
in tweeën

‘heel’ arriveert
en het om haar heen
overvloedig jezus christussen
begint te plenzen

when the spell is broken

en zij weer het Tabee-meisje is

who completely  forgot how to speak Dutch

31 mei 2020

Maar

het is niet echt de tijd
meneer
om bezwaard te klagen
dat mensen
zo afstandelijk zijn

en dat u het niet moet wagen
u te mengen in hun kringen
dat u ze niet eens herkent
met die rare stoffen dingen

er komt heus een einde
meneer, aan deze hel
dan duikt u
-als vanouds-
weer met uw kop achter de bank
bij het galmen van de bel

4 mei

niet dat ik  heel hard lig te janken

maar mijn ogen tranen raar

bijtgrage, ranke vissen

spartelen door mijn  lijf

van mijn tenen

tot bovenin mijn kruin

om alles, om alles en mijn papa

die ik hier wil, op zijn geboortedag

(maar misschien is ie beter af daar)

ik wil seringen voor hem plukken

uit onze stille tuin

zoals elk jaar

wil ik zijn lach zien

zijn lach zijn

 zo graag

maar de boom is te hoog

en ik ben veel te klein

het bed is mijn schuiloord vandaag

lekker onderuit

heeft ze afspraken gemaakt
of zo, over wat ze zegt op straat
als ze vragen
hoe het gaat
het is altijd goed
als ze maar weet hoe ze moet kijken

en welk hoofd ze uit moet strijken
als ze zondags op de eerste rij
weer door haar knieën moet

en welk 's avonds
als ze weer weet hoe laat het is, maar
haar hoofd nergens meer naar staat
dan schroeft ze het er af, gewoon

en legt voeten op de tafel
gooit armen in lucht
laat maar gaan,
nee het geeft niet

geef je over
aan het denderende doel
laat het  afschieten
langs gebrek aan smoel

Oh

O, heldentenor

madame droomt hem
met armen vol lamsoor
terwijl hij in het hare
'limonium vulgare' galmt

zo bezwerend , het talmen

o,
bloeiende bloem van het kwelderland
waarin dijkgapers zich gewillig graven

tussen de zilte rus
en het schorrekruid

waar een plumeau van roodzwenkgras
zich als 'Fétuque rouge gazonnante' vanaf
zijn tong aan laat planten

die kou

die kou

die klauw door mijn merg

was erger dan wreed

ik kende je wang alleen warm

zo warm als daarnet
toen mijn vinger

-ontzet- over je wang
op mijn beeldscherm gleed

21-3-2020

het besef sijpelt langzaam door
zoals na de dood van een geliefde
als de klap komt
vangen we hem met zijn allen op
dat (sc)heelt

de huisvriend

ik droomde
dat hij naast me zat
strak, tussen familie in
de doden en de levenden

hij legde zijn hand op
mijn getrouwde knie
mijn moeder brandde
er een gat in met haar ogen

wenkbrauwen lieten los
zwevend als één baken
in de zee boven ons hoofd

ik hoorde het kraken
van draaiende nekken
het strekken van
vallende kaken

en mijn hand
-gezwind op de zijne-
sloeg alles

alles in de wind

Natuurlijk

natuurlijk vrees ik je
vrees ik je niet

omdat je ziet
wat ik niet toon

rondzingt
in mijn hoofd
als stillend ibuprofen

met een stem
die ik nooit hoorde

maar uit duizenden herken

alles

wij daalden af
mijn vader en ik
van 13
naar begaanbare grond

een mongool nam hem op
broedde hem uit
en bezwoer hem
hetzelfde wat ik eerder die dag
een vrouw tegen haar hond hoorde zeggen
-alles komt goed-

het is jaren geleden
mijn vader is al lang te ver
om ooit nog thuis te komen
en ik heb nog steeds geen
liever woord
voor -mongool-

maar bij alles wat me tegen zit
zie ik hem weer staan
zijn felblauwe diepkijkers
zijn gedrongen lijf
dat als een blok
van vastberadenheid
in alle stormen blijft staan

ja -alles komt goed
zolang alles wat is
met een extra chromosoom wordt begroet

Nogal Frank

over zwerfkeien
langs de lege plek des aanstoots
naar de stulp die een straat herbergt

Javaanse jongens hangen nonchalant
tussen lippen, glippen langs vingers
smeulen na in zand

ik stoot mijn neus
tegen een knoflookmeisje
ze galmt uit de keel van Frank

ik dacht dat uw naam genoemd was
in verband met de dood, zei ik
de dood, zei hij, de dood is afgedragen

en het gevaar?

het gevaar ligt in bed, thuis
onder lakens van zijde
in een jurkje van kant

ik gaf haar mijn zegen
zij telde er twee
schreef mij op een brief
dat ik trouw zou blijven
aan mezelf en aan haar

zij is het land dat ik
achter mij laat
als ik zo meteen
jouw zee bevaar

Er

er gaan dagen voorbij
dat ze aan hem denkt
dan loopt haar hart over
naar een parallel universum

naar haar levenloze alter
dat nergens aan lijdt

zodat de dood hen
in dartelend welbevinden
keer op keer scheidt

Toen

toen de kerk nog een idioot

groot huis was

waar mensen in rijen

doods zwijgend

onherkenbaar zondags

binnenliepen voor de voorstelling

en pas langzaam weer tot leven kwamen

als ze klappertandend van de kou

en de ongelooflijke verhalen

weer buiten stonden

waar mijn vaders haar eens

-zoals hij mij vertelde-

op het toneel vlam vatte

toen hij heel deftig

moest buigen voor een

meneer in een doorknoopjurk

en een paar kerels met

een capuchontrui tot op hun enkels

waar het rook naar die ene

van de drie koningen

en ik me af  vroeg waar de tosti’s bleven

Bij

---Bij een schilderij van Gusta Bastian.
Slaapkamer in vakantiehuis te Renesse in de jaren '60 (naar herinnering),
 acryl op canvas, 20 x 30 cm; plm 1981--

onder een confetti-deken
ieder aan zijn eigen kant
zacht roze ommuurd

balk ertussen
kast ertussen
en god die door
het raampje gluurt

hier wordt niet gefeest
hier gebeurt niets

tot de kist onder het bed uit schuift
en de viool begint te spelen
los is dan de geest
en er voltrekt zich iets

Francis

ze zat tegenover me,
een vrouw
à la Francis Bacon

het is geen wanhoop hoor
zei ze
wat je ziet is leegte
er is niets
om aan wat anders vast te houden
dan aan jezelf

ik zing liedjes voor vreemdelingen, zei ze
en u?

ik, o, ik zing voor lieve herenbeesten
voor vrijgeesten, vuurgeesten
en hou me graag vast
aan mensen
zoals u

Francis Bacon, "Study for Self Portrait 1982",

Hoe

hij vraagt me
hoe de wimpers krullen lately
ik wilde zeggen: ‘ ach, ik weet nie’
ze houden
het stof uit mijn ogen

m a a r  h e y

ze krullen zonder tang nog
en zijn lang en sterk genoeg
om zonder mededogen
met verve
neer te slaan

om al dan niet
ietwat dramatisch
in slow motion
op te gaan

en ach
als ik een half oogje toeknijp
lees ik :
‘expositie' geen ‘explosie’
blijkt ‘overleden’..‘overleven’
tot het leven wordt

maar verderop
waar dan de waas heerst
grijp ik
-soms bang-
door alles heen

als er dan
op mijn wang
iets glinstert
voelen ze even als van steen

[ dat vind ik een mooie laatste zin
-hoe jammer ook voor het gedicht-
de krul springt er daarna al snel weer in]

terug

2020

op 
een 
of andere
manier ziet
2020 er maar
ZOZO uit

Een ballonnetje

een ballon, een ballon, een ballonnetje
ik hoor je denken
- dat danst in de wind-

maar deze ballonnetjes zijn nog niet
eens opgeblazen

ik hou niet van lucht in een gedicht
dit is gewoon het slappe rubber
met mogelijkheden
een kwestie van leven
of niet

de grootste

de grootste gedachte
die ik ooit had
knalde
vrijwel meteen
mijn hoofd weer uit
om nooit meer terug te keren

sindsdien hou ik mij
bij gedachtentjes
onbenullig
wollig vaak

maar makkelijk
aan elkaar te breien
tot iets groots
om opgerold voor me uit te duwen
of achter me aan te slepen
om te dragen als een das

een strop
-wellicht-
hoe zwaar dat ook klinkt
kan altijd nog

het is

het is heerlijk, zo
met haar hoofd in het zand

want het zand
is een wolk
rozig en zacht

en het is steeds maar nacht
want ze slaapt
en ze droomt
en ze gaapt
en verwondert zich niet
over niets
denkt haar hoofd

denkt haar hoofd
dat nu echt?
ja haar hoofd denkt dat echt
en ik
ik weet het zeker

Het was

het is doorgaans vaag
een vlaag
slechts

traag

en
flets
van kleur

amper geur
nog,
een dichte deur
vaak, een scheur

vergeeld
verarmd
vergat het zichzelf

losgerukt

met punaise-gaatjes
als bewijs
van vastigheid

ooit

dierendag

4 oktober
is een uitgelezen dag
voor een buik vol vlinders
en zoetwatervissen

een dag
om als een beest tekeer te gaan
met het beste paard van stal
op zijn hondjes
bij de konijnen af

of muisstil spinnend

zodat de haan er niet naar kraait
tis een dag
voor gebraden duiven
en draken in een borrelglas

opstaan met de kater
dat doe je morgen pas

als dan

als dan je trouwe hondenziel
bezaaid met vlooienbeten
de dag weer als vanzelf
finaal heeft kaalgevreten,

komt die wonderlijke nacht
die schijnbaar doet vergeten

en vanaf het eerste gloren
in weer hetzelfde vastgebeten
val je aan

alsof je nooit eerder hebt gegeten

doe mij maar

doe mij maar
een leeg hoofd vandaag
dat zacht op water drijft
en dat na de avondval
op jouw schoot mag aarden

doe mij maar
een leeg hart vandaag
waarin smart niet beklijft

doe mij maar een kinderlied
waarvan ik geen woord versta
een dat mijn vragen strijkt
totdat ik erboven sta

I know now

I know now
that I can walk through fire
get burned
and still smile

I know now
that I can fall off a cliff,
break all my bones
and still smile

I know now
that I can jump overboard
drown
and still smile

but what does it take
to feel that smile
just for a little while

Oververhit

ja, doe mij een iglo
met spiegelgladde wanden
waar koning Winter eigenhandig
zijn bloemen heeft gezet

geef me 'n witbevroren waterbed
met een Eskimo, die koelbloedig
langs zijn lippen likt voordat hij
mij het koudste kunstje flikt

Zag

zag een zielig voorval met een vlindertje

dat plat op de grond dood lag te zijn

een andere vlinder fladderde

er in kleine cirkeltjes boven

ik hoorde hem snikken 
pakte m’n camera, maar toen ik wilde filmen

lag alleen het dode deerntje er nog

opeens kwam er beweging

in het zachtgele lijkje

en alsof het nooit de eeuwige jachtvelden

in mijn hoofd bezocht had

stevende het liefjes af op de vlinderboom

de daar treurende kringelaar

riep verbijsterd uit: ‘Jezus Mina!’

de dood

de dood maakt stil

en stiller nog
als het je zomaar overkomt
dat je niemand dag kan zeggen
of nog bedanken kan

nooit meer zijn kan
wie je was

dat je altijd veel te ver zult zijn
te groot
te heilig
te abstract
om ooit nog te bereiken

maar dat ze je blijven zoeken
van in opdoemende gaten
tot in rondingen van hoeken

om met één lieve gedachte
heel je wezen te bestrijken

Hij zei

hij zei het maar niet tegen moeder
dat hij de liefde bedreef
op een onbewaakte spoorwegovergang
terwijl zij dacht
dat hij huislijk zat te lezen
over 'de hemel in met Jezus'
en dat zelfs dat ooit was gelukt

hij zweeg
over het observeren van
van mantramompelaressen-monden
frivole keuveldames-monden
die op kattentongen zogen
met lange vingers
en bokkenpoten
hun mariakaakjes
malend op elkaar
over het eindeloos beschrijven
van zijn onzichtbare kunst
die je wel kon zien als je
goddomme maar keek

en dat hij daarmee
zijn psychiater gek had gemaakt

moeder zou het niet begrijpen

zoals

zoals 
de koeien down under 
op verzoek van Akio Yamamoto
dagelijks een mix van cabernet
shiraz en merlot krijgen
om het vlees zoet te maken
zo

Kom

kom, we gaan sc-
huilen in Parijs
en geven de stad
onze koude schouder
want we komen voor de lucht

we maken foto’s van een uur
die niemand zien wil

kom laten we ons verkijken
onbegrijpelijk zijn

we nemen tranen de macht uit handen
worden weer geil van een blij gezicht
we zingen ons glas kapot, gooien de fles
er achteraan en drinken ‘t leven puur

Dat

dat je dacht dat ze niet wist
dat je haar van vlam
naar vuur bracht
om jezelf aan haar te warmen
​daar waar de speeltuin draait 
rond een molen dode paarden
heeft liefde niets om het lijf
zelfs geen armen

Misschien

ik blijf je eeuwig trouw misschien
omdat ik altijd van je hou
misschien en heel misschien 
gaan we nooit dood 
en is misschien de hemel wel
-als we toch gaan-
iets wat misschien wel kan bestaan
en dat we daar
dan heel misschien
echt voor eeuwig
elkaar zien
misschien is misschien
het mooiste woord

...

de werkelijkheid
I love it
een beetje loensen
en ik heb er twee

hoezo een dagje ouder

hij zag haar zojuist nog huppelen

door het brandnetelveld

in een transparante zomerjurk

terwijl hij zijn hoofd

aan een draadje opliet

de waterpijp binnen

dampte nog na

hij wilde wel

daar

maar de lust

om op blaren te zitten

dat had mevrouw niet

ze liet hem achter

zwaar geïrriteerd

met voorbedachte tranen

in afwachting van het moment

dat zijn woorden daglicht zagen

dan zou hij haar

-alsof het niet grappig was-

bij haar lange blonde lokken

zo de court-room in sleuren

Is

Is dat licht 
aan het eind van de tunnel 
niet gewoon 
weer een vroedvrouw 
met een 100 watt-lampje?

drie seizoenen

drie seizoenen

open haardvuur op het scherm
‘Happy Violin’ op repeat 

it helps a little

maar het werkt niet

meditatie, fotoboeken

doorzichtige dingen
zoals borrelglaasjes

 ik zette ze vaker in

 maar nu terug

 en zet mijn hoofd er naast

ik laat de haast los
..haast

In je hoofd

in je hoofd kijken
en gewone koeien zien
onaf nog

o, en schelpen met
veelogige
minuscule
verbolgen mensenhoofdjes
half verborgen in het zanderige deel
van je linker hemisfeer

geflankeerd door een karkas met sticker:
‘unsettling sculpture’

rapture, ruptures, eruptions
all in little boxes

gekruiste benen
in een roze hartjesmaillot
een mond die kersen spuugt
en pitten tussen tanden maalt

ik wist niet dat je zo kon spreken

Ach

ach kind, vroeger, zei ze
toen de mensen nog niet wisten
dat heden, verleden en toekomst
zich tegelijkertijd afspelen
dachten ze nog
dat ze een verschil konden maken

dat er iets te redden viel
ze waren boos,
opstandig
bang

hun leven lang

lang lang lang
wilden ze leven
maar nooit in het nu dat ze hadden

in de eeuwigheid
duurde het niet eens een t e l
lukte het ze het uit te spreken
en was je bij de L
dan was het vaak ook beter zo
doch jammerlijk dat je bezweek

maar je lag er héél mooi bij
lofgezangen, zacht geschrei
iedereen een piece
van de voorgebakken cake

Guustaaf

Gustaaf,

zijn houten speeltjes,

installaties en steampunk art

zijn robot walks en marionettes

kinetische sculpturen

zijn spider walks

zijn manhole covers

abstracte expressies

en manuscripten

zijn objects

zijn manieren waarop mannen lopen

zijn cracks en na-effecten

zijn grote IK

zijn een gedicht op zich