Hey!

eh..hey!
wacht eens even..
stop!

S T O P NOU

ik weet helemaal niet of ik wel
wil zijn

een mens wil zijn
of ik überhaupt een lichaam wil

doet een lichaam pijn?
wat heb ik aan een breekbaar hart
voor de zucht van een mensenleven
als ik de eeuwigheid al heb 

ik weet niet 
of ik zonder stilte kan
of ik in een hokje wil
met een hekje eromheen

naast andere hokjes
met andere hekjes
en of ik hechten wil

ach, laat mij nou zijn
zoals ik ben
zonder lijf
niets onder de leden

ik heb de toekomst
en al dat was
tot op heden 
niet gemist

verwek mij maar niet
behoed mij voor het hokjehet hekje en de kist

Telefoon

Ik dacht even snel een nieuwe telefoon te gaan kopen vanmiddag.

Weet u zeker dat u deze wilt?
Wilt u er een hoesje bij?
Wilt u een verzekering afsluiten voor de eerste 3 maanden?
De meeste sneuvelen in de eerste 3 hoor, schermpje kapot, dan kun je maar beter verzekerd zijn. O , u loopt liever risico. Prima, zelf weten hoor.
Zal ik hem hier installeren voor u dan? Is bij de verzekerprijs inbegrepen hoor. O, maar u wilde de verzekering niet. Nee, ok.
tegen diefstal ook verzekerd hoor. Nee, ok.

O installeren doet u zelf. Zeker weten? Is zo gebeurd hoor en dan loopt u met werkende telefoon de zaak uit. Gegevens overzetten uit uw oude telefoon, zo gebeurd hoor? Doet u zelf?
Zelf weten . Ok.
Abonnementje erbij?
Hebt u al? O , bij wie als ik vragen mag?
Ik kan zo even checken hier of het goedkoper kan hoor.
Televisie, Internet ? Bij wie, als ik vragen mag?
Kan ik zo ook even checken hoor, of u daar voordeel kunt behalen?
Wat betaalt u nu per maand? O, u heeft geen idee.
Gaat het zo mee?

Als ie nog 1 vraag meer had gesteld had ik gezegd, nee ik laat hem hier en ik pik er wel een van uw vorige klant die zich wel verzekerd heeft tegen diefstal.

De mannetjes

Ik liep vroeg in de ochtend langs een oud pand waarin een zaak gevestigd is met meubels : een soort van grote bruine poppenkastmeubels, waarbij ik me niemand voor kon stellen die ze in huis zou willen.
Er stonden twee houten trapjes voor elk raam met daarop twee oude, bleke, kalende mannetjes, die er ondanks de stofjas die ze over hun -vermoed ik-, driedelige pak droegen, deftig uitzagen. 

Ze hadden allebei crème-kleurige katoenen handschoenen aan en waren met hun tong tussen hun tanden en een piepklein penseeltje in hun hand de crème-kleurige omlijstingen van de ramen en deuren aan het bijwerken. 

Toen ik er tegen de avond weer langs liep waren ze nog bezig om met minuscule welgerichte stipjes het aanzicht van hun winkel te verbeteren.
Onverstoorbaar in hun eigen kleine wereldje met hun eigen kleine trapjes en hun eigen kleine verfpenseeltjes, met uiterste precisie in een ieniemini potje gedoopt.

Ik wist niet of ik bewondering moest hebben voor hun zuinigheid en engelengeduld, of dat ik bij de dichtstbijzijnde verfwinkel een fatsoenlijke kwast of een roller en een flinke pot verf moest gaan halen om een geheel nieuwe wereld voor ze open te laten gaan. Of hadden zij zojuist een nieuwe wereld voor mij open laten gaan?

.

Onderstaand werk van Jessica Rimondi bracht een oude herinnering naar boven .
Ik was een jong meisje en stond met mijn oma op de bus terug naar huis te wachten op het station van Tilburg. Het duurde een beetje lang en ze stelde voor even op een bankje te gaan zitten. Ik zat er al op, toen ik oma zag kijken naar iets wat er in gekerfd was. Het leek wel of ze een beetje bloosde. Ze ging naast me zitten, met het woord tussen ons in.

“Je weet toch wel wat dat is?”, zei ze, terwijl ze met één oog naar het woord –KUT- keek en trok een gezicht alsof ze zojuist een lepel levertraan had doorgeslikt en zei “bah, dat is heel vies”

‘Vies?’...dacht ik: ‘Heerlijk juist!’ Ik gniffelde en dacht aan het allerfijnste, allerwonderlijkste plekje van m’n lijf. Ik kon er zelfs mee naar een andere wereld, en dacht op dat moment nog dat ik de enige was die dat ontdekt had.
Als zelfs zij ‘t nog niet wist, moest het wel echt zo zijn.

Vanaf dat moment zag ik haar anders. Ik voelde opeens afstand en de oma waar ik altijd zo tegen
opkeek werd een kind en ik voelde me een wijze oude vrouw.

ik wil

ik wil je niet
in mijn ogen halen
zonder dat het prikt

niet verlangen 
zonder misselijk te zijn

je niet lezen zonder
dat mijn hart omzwikt

ik wil niet
dat je dood
je weg pikt
weg ikt

blijf maar pijn doen
zo ben je

bedoel ik

bedoel ik uiteindelijk
toch niet vaak mezelf
zelfs
als ik een ander
probeer te bedoelen

'zij zei, hij zei'

niks
ik zei

it's always me
no matter which language I use
I can't hide me

it's me
who always finds ways
-like blood
to sneak into the words

words, fit for rhyming
that's just what they do
one of these days these words
will -hopefully- rhyme all over you

- dat je nou in je hoofd
Nancy's boots hoort
is niet toevallig

Bij een foto van Guda Koster

 

doe nou gezellig mee, mam

verpest het nou niet met ‘geen zin’

 

denk je dat wij zin hebben?

nou dan

kom op

zet je feestmuts op

zwaai met je vlaggetje

nee, ok, hou ‘m maar stil dan

stil,...hou ‘m stil

zo ja, ja

 

nee, het leven is geen feestje

denk je dat wij dat niet weten

nou dan

zet je muts nou op

hoezo zit die jurk niet lekker?

tuurlijk zit ie wel lekker

die zit hartstikke lekker mam

nee, is niet te kort

 

hoezo, je houdt toch zo van roze?

plassen, nu?

even ophouden nog, ok?

ja, natuurlijk zijn die sloffen je maat

zet je muts nou maar op

 

mam?

oh je hebt je muts al op

ok dan

 

-ja, joh knip maar-

 

eh nee, je hoeft geen cheese te zeggen

 

 

 

als je een knoop doorhakt
moet je niet janken dat het touw kapot is

He had

he had places to visit
manuscripts to write

playing cards on the table

a can of sprite
always on his right
right?
not quite!

he had Sonia and Olga
and 3 Arabic books
2 black rooks
half a milion future projects
and an interactive sculpture on his roof

Venus figurines
images of eyes
fireflies
he had April and the moon
and the tune of a typhoon
in his ears

he had
witnesses, crying in the rain
with their foot in his mouth

and she has a 3D version of his brain

14-06-2017

IK

ik ben niet
steeds de ik
die ik opvoer
niet elke
snik, adelaarsblik 
is de mijne
niet alle bravoure
is toujours ik, ik
ben er soms
verstopt in hem of haar
in een gebaar
een bed
of er onder
als monsterlijk hypochonder
wachtend op het wonder
van een ik die mij aftikt

. .

de werkelijkheid

I love it

een beetje loensen

en ik heb er twee

Zwaai

zwaai maar niet
zeg geen dag
dag is zo dag
en de dag 
is zo vroeg
en
je vraag
met één oog
is zo hortend
zo stotend
dat het nooit
dag heten mag

Dah

bahaza

zwoi
douce zwoi
oila va zivhali

woi huai
hav narhza
vjah e vaja

bahai, euw zee bahai

Ik

ik hoor wel hoe je luistert
naar wat ik verzwijg
ik weet dat je tuurt
naar waarvoor ik blind blijf
voel hoe je grijpt
naar waar ik niet ben
en hoe je waakt
over de droom van de nachtmerrie

Nu

ze was het steeds
je was erbij
maar zag 'r niet

haar ' ik hou van jou, ik hou van jou'
ging tot hier
( vlakke hand langs nauwe strot)
en twee etages hoger

ze heeft gedreigd
l a n g z a a m
weg te kwijnen

het gebeurde in één nacht

onmiskenbaar
machteloos stilgevallen
terwijl ze lopen wilde
tegen de winter in
rennen met de bliksem in haar donder
vliegen, door de zon heen

en nu je voeten je eigen mond instappen
echoot haar schaduw
'lieveling, zeg maar wat aardigs nu'

:-)

HANG DE WAS OP ALSOF HET SLINGERS ZIJN

*

ik hou jou
is nog mooier dan
ik hou van jou

Bakvis

een bakvis op hakken
was ze

( I killed 12 darlings here)

liefde op krukken
met kwaad in de zin
wrok als een vuur
binnenin

het verraderlijke
bijna wulpse
onwillekeurig optrekken
van de linke kant van haar bovenlip
deed het hem

als een molensteen
om zijn nek

De lucht

de lucht is groen en glazig
het gras is Delfts blauw

een vogel schijnt
de zon fluit
een donder flitst
een bliksem wekt een dode
en de bomen maken wind

ik ben volmaakt
gelukkig

Marjon Sarneel Beeldend

Beeldend Marjon Sarneel

Terwijl

terwijl beneden 
ongeloof je zoekt en
onvrede de goden 
om jouw roof vervloekt
ben jij boven 
als herboren
zachtjes aangeschoven
hoog en droog
tot ver achter je oren

N.

ik mis de rand van de wei
met de schele ezel
waar je ijzer in vuur bedwong
het zweet zwart
op je lijf

ik mis de klok zonder wijzers
in mijn wagen zonder stuur

en dat je vloekte

ik mis de hut met de kieren
de kloppende geest
de put, de bloemen
de bomenrij

het bord bloedbrij

en dat het liefde was
en jij je hield

Ik zit

ik zit hier heel alleen kauwgom te kauwen
hij is van gisteren
dus het is al best een ouwe
ik blaas er bellen mee 
en rek hem soms wat uit
tussen m’n tanden en twee vingers
of ik draai hem om ze heen
ik zit hier heel alleen jouw gom te kauwen

ik

ik denk
dus ik denk
dat ik ben

Op de Dam

op de Dam,
halverwege tegen de pyloon
van het Nationaal Monument
stond hij alsof hij eraan gekruisigd was

ik hield mijn hand boven mijn ogen
maakte ze klein en tuurde
het kon hem niet zijn, maar hij was ‘t!
PAPA!

hij keek op me neer en riep
jij wou me niet meer zien toch?
wel! maar je was dood! ik kon je niet zien!
op de derde trede stond mijn moeder een ijsje te eten
ze keek wel, maar ze zag niks

in de volgende seconde lagen ze beiden
op een enorm podium tussen zachte kussens
Indiase bloemen dreven in rood, oranje en roze
in blauw gemaakt water om hen heen
hij zat nog steeds met zijn armen wijd
op een onzichtbaar kruis

zij lag dement en tandeloos om zich heen te slaan
‘dit is dus de dochter die haar ouders niet meer wilde zien’
galmde een stem door de zaal

ik keek achter me en zag een amorfe mensenmassa
waar glasheldere glaasjes uit staken
met op de rand een olijf en een rode peper

‘aan het kruis met haar, aan het kruis met haar’!

toen de lucht serieus betrok
deed ik op de tast een lamp aan

Raven

hij kwam de berg afgerend
met een boom in zijn hand
en zijn mond vol kersen
terwijl zij net haar petticoat
aan een wilgentak vastknoopte

of ze een ‘vaathsje’ had
en wilde ‘thzoenen’

-tot jam-
I smell better
think deeper
feel more, now
zei hij

die avond was zij van sandelhout
-hij droeg zijn bergschoenen-
zij blies 7 kaarsen tegelijk aan
en vroeg hoeveel een ketter eigenlijk rookt
en of het jatten is, als je steelt van de raven

hij zei
that hormones were hanging around him,
like the warm and delicious sirocco
that sweeps across the sahara
and inflames the passion of lovers

who are you
she said

Alan
just Alan, your raven

stil maar liefje
stil maar
je honger
niet je dorst

val maar
verstom
en drijf zachtjes voort

het verschil zal zich maken
als de storm je trom hoort

in elke trage tongenslag
lag zacht een hartenwens
als één nieuw mens herrezen
uit het vuur in hun strot
hoopvol spugend op de zegel
de brief ging naar het Lot

Beeldend © Marjon Sarneel

Beeldend © Marjon Sarneel

Beeldend © Marjon Sarneel

Ik laat

ik laat de geur van mos los
op deze eerste regels
zacht tussen harde tegels
kruipend naar een herfstbos

daar hangt het in bomen
dweept het rond takken
slepend
langs makke vogels
met geschikte veren
voor het omkeerritueel

daar, in de zucht naar
veroveraars
laat het zich helen
in de beet van het geweten
van leegzuigers en volspuwers

23-11-2016

Hij is altijd om me heen.
Maar steeds als ik naar hem grijp,
blijk ik immens alleen.

Is hier

is hier niet ergens iets
waarin ik verdwijnen kan
een gedachte
of een kus
om in op te lossen
of slinger ik mijn lijf
rondom je rug
en duw jij me dan
terug in je rib

morgen

morgen wil ik weer drie zijn
voor het eerst de zee zien
me laten omhelzen door het water
tot de nacht zachtjes om me heen valt
huilen, omdat de maan kapot is

Achterhoofd

m’n achterhoofd puilt uit
met wat vader heeft gezegd
en moeder heeft verzwegen

er ligt liefde die voorbij gaat
aan wat niemand nodig heeft
er liggen kronkelwegen
naar een eeuwigheid die eindig is
als de hemel niet bestaat

al ik heb is opgehangen
aan dat het niets betekent

er liggen rotte bloemen
dode mussen
een appel zonder ei

maar niets is ondertekend

het buiten

het buiten
dat naar binnen kijkt

het boek
dat jou leest
de tafel
die aan je zit

het beest
dat jou vreest

het glas
dat aan je nipt
papier
dat in je knipt

een tv
loert in je geest
dezelfde geest
die jou uitdrijft

het gedicht dat
jou schrijft

Gort

een hengstenbal
ligt op haar bord
tot gort geslagen parels

-tis parelgort, parelgort-
te gortig voor haar woord

naast een vis met dode ogen
-tis bakvis, tis bakvis-
liggen paardenvoetjes van de vloer
verleidelijk op het randje

kippenvel, o kippenvel
met tijgerprint
en een heel los handje

Lieverd

lieverd,
dode lieverd
met een lichtval als trigger
zie ik je opeens zo erg
de trap op komen lopen
dat het me wurgt
huil je niet gek,
verman ik me
dit is niet echt
nee, daarom juist
ik hoor wie het zegt

afgelopen

afgelopen nacht verscheen ze aan me
bewegingsloos met ogen vol verwijt
zittend op een kar bejaarden
tergend traag aan mijn raam
heen en weer
en weer
ik stond net met een blote man
die mijn leed verzachten wou
zij niet,
ik kom voor de haverbak, riep ze
vader heeft die niet voor niets gekocht
de haverbak?
ja de haverbak, ik wil dat ie rond gaat
en flink gevuld wordt
ik vroeg haar wat zij ooit voor ons gevuld had
ze lachte
niets, helemaal niets
dan doen we dat erin zei ik

Niet voor het eerst

niet voor het eerst
dat wat ik dicht
openspringt als balsemien
recht in mijn gezicht

het zwichten voor de klap
van het blind vooruitzien
hoe schrap ik dat
en schat ik toeval op zijn waarde

schrijf ik mezelf de hemel in
of beter in de aarde
het is gelijk
dus van de zotte

'ieder einde'
is ten slotte
en 'misschien'
een nieuw begin

Eeuwen

e

vrijdag 12 februari

zijn is kamer leeg
nu
en daarmee het nest

ik haat het

en nu?
het syndroom
of wilde seks
op de keukentafel

een weekendje Parijs
en maandag naar het asiel

in elk geval niet bellen
NIET bellen

niet appen
niet mailen
niet janken

Variatie op 'Oote' van Jan Hanlo -Mood of the day-

Variatie op 'Oote' van Jan Hanlo
-Mood of the day-


Klote klote klote
Boe
Klote klote
Klote klote klote boe
Oe oe
Oe oe klote klote klote
A
A a a
klote a a a
klote oe oe
Oe oe oe
Oe oe oe oe oe
Oe oe oe oe oe
Oe oe oe oe oe oe oe
Oe oe oe etc.
klote klote klote
Eh eh euh
Euh euh etc.
klote klote klote boe
etc.
etc. etc.
Hoe boe boe boe
Hoe boe boe boe
B boe
Boe oe oe
etc.

24 januari 2015

zo, zonder hoofd
met een hart
dat mijn lijf uit wil
drie treden op

een kamertje
twee dozen
‘goed vasthouden aan de onderkant hoor’
namen in drukinkt
een handtekening
en ‘sterkte’

mijn broer draagt hem,
ik haar

naast elkaar
op de achterbank
op weg
naar een verboden plek
verstopt in tassen–o god, de tassen?!

zo komt Moeder in Hallo Jumbo terecht
Vader in de hamsterweken van Albert Hein

- dit kan niet
jawel, hij was een hamster

de urn die niet open gaat

-we nemen ze mee

nee we laten ze vrij
dit zijn ze niet, ze zijn niet hun as

ik voel ze leven
ze lachen zich
een stuip in mij

5

je weet niet

je weet niet
waar ze aan denkt
als ze de verte
naar zich toe staart

waarom
haar woorden niet stromen
maar vallen
als vlees
op een h a k b l o k

waarom
ze het blad van bomen kijkt
waarom
zon bezwijkt en lucht betrekt
als zij zingt

van wicked winds
and evil lights
van Thor who grins
at lovely fights
van being wrecked
at lack of such delights

Rien n'a changé

lig ik nietsvermoedend
een beetje weg te dromen
staat ineens Gerard Lenorman
aan mijn voeteneind
-Voici les clés-
met zijn borst vooruit

ik zeg : - Paul Klee?-
nee, nee, zegt hij met recht
en doet een stap opzij voor mij
als ik in roze schoentjes glip

( ik heb geen roze schoentjes)

hij zet de ballade van de gelukkige
mensen in en Michel Fugain
springt van de inpandige balustrade
met zijn geweldige verhaal

ik sta nu buiten met watten
in mijn oren Les Poppys te vrezen

She said

She said
-be with God-

but I don’t know any God
never seen one
never heard one
I have never even smelled one
and his scent must be divine

maybe he is a honeysuckle
or a blooming rose
a glass of wine?

maybe he's a she
perhaps it is just me
now wouldn't that be fine

then I could cast a spell
and make myself disappear
because I for sure can tell
the world is better off
without any Gods here

23-11-2011

al 4 jaar vandaag

ik ben zo ver
dat ik het geloof

wie dood is
is overal dood

ik breek mijn hoofd over jou
mijn hart
ik struikel en haal
me aan je open

maar eens
lieve kind, zullen we
zacht strijkend
overal tegelijk
in elkaar lopen

Marietje

Marietje ik ben door je stoel gezakt
na 3 generaties leunt zijn linker heup
nu even op een emmer Flexa,
de Naam van de Roos,
en de Goelag Archipel
morgen staat ie weer op poten

ik

Zo'n dag

zo’n dag
die voor me open lag
bij voorbaat al gehavend

ik staarde naar de gaten
Bach’s cantate:
‘Was Gott tut, das ist wohlgetan'
gutste eruit als shit

er moest gedept, ontsmet
en verbonden

morgen weer een nieuwe
hopelijk ongeschonden

De mensen 2

de mensen worden opgeroepen
kalm te blijven
nu vaststaat dat je beste vriend
de dood kan zijn

ja, laten we kalm blijven
ons hoofd in zand begraven
liefjes naast elkaar
met zwarte strikjes in
aan elkaar gevlochten haar

laten we zingen
dat alles liefde is
de zon groeten
mantra’s tekenen

laten we dan voorzichtig
heel voorzichtig gek
gek
gekker
bezopen
en zo lazarus zijn
dat de stront uit onze ogen loopt
of liep ie dat al?

Ja hoor...

vouw jij mij maar een bootje
vouw het van muziekpapier

vouw het nu
vouw het hier

ontvouw mij dan ook maar een zee
groot en hemelsblauw

kijken hoe ver we komen
in dat placebootje van jou

Ik kijk uit

ik kijk uit
op De Goelag Archipel
er bovenop liggen
21 Tales of Ultimate Pleasure

6 dagboeken
een forumagenda
een bril met 1 glas
een doos zonder lucifers

ik verdraag veel
als Mr.Waits maar zorgt
dat ik mezelf niet hoor

als de poëzie
dood op een stoel zit
en ik stilte ben
zal ik wachten

verbroken worden
door wat prevelt,
verstaan als ze het willen

de verdomde fluisteraars

Hear

ik schreef je gisteren nog
en voordat ik bij het
tweede woord was
viel het poortje van de muur

ik dacht en lachte
doe maar stoer jij
met je dode bottenkracht

en nu, wil je me geloven
Millet's Angelus viel zacht

kleintjes ingelijst van boven

In het begin

in het begin
was er een slimme foetus
die vanaf het moment dat nooit kwam
heel gewiekst naast de tijd ging staan

de tijd, rond als een bom
uitgevoerd in 3D gaf plaats
aan wezens met geen enkel idee

zo los van wijzers en getik
geloof ik niet
dat ik er van schrik
dat het wurm nooit riep
kijk eens lieve mensen
hier ben ik
your one and only
die dit alles schiep

met dank aan Jan Wolkers

Na een horrible tango
toog de roos van vlees,
-in Serpentina’s petticoat-
terug naar Oegstgeest.

De perzik van onsterfelijkheid,
van brandende liefde,
verliet de dominee met de strooien hoed,
de hond met de blauwe tong.

Voorgoed deze keer.

Alle verhalen van de
onverbiddelijke tijd
vol Turks fruit en gesponnen suiker,
in de kop van de doodshoofdvlinder.

Stervend op een blaadje gifsla.

Papier

papier bedrukt,

met zoet geweld, kringeldingen in oorlogstijd

een kwetsbaar harnas, penisnijd,

brieven aan James en de dramatische versie

van de stierencultus op Kreta



het effect van onomkeerbare opwellingen en

een handleiding voor de installatie van Medusa

plaatjes van verstrengelde paarden

meisjes die hun spiegelbeeld tegemoet springen



ik draag het op mijn hoofd,

balanceer

ik

ik ben niet
steeds de ik
die ik opvoer

niet elke
snik, adelaarsblik
is de mijne

niet alle bravoure
is toujours ik, ik
ben er soms

verstopt in hem of haar
in een gebaar
een bed
of er onder

als monsterlijk hypochonder
wachtend op het wonder
van een ik die mij aftikt

Sinds

sinds hij wuifde
met de eeuwige brieven
van James aan Nora
en het verhaal van het Oog
viel zij bij herhaling
achterover

hij kon erop wachten
dan schoof zijn mond
als een oude herinnering
rond haar vinger

tot het klopte

dan speelde ze jonkvrouw
en bracht hij haar door de rozentuin
zo erg terug naar het huis
dat zij het herkende

mensen

mensen die zeggen dat ze sigaretten gaan halen doen het meestal niet

hij

hij heeft
tijd te verliezen
vinnen te verroeren
bloemen te plukken
die van ‘m houden

hij wil
een haalbare kaart
beschrijven met gouden pen

polonaise
aan zijn oude lijf
gaten zien

er zijn stervelingen om hem heen
drie populieren
die zacht wuivend op het dressoir staan

zij staat erbij
kijkt weg
en laat de traan

de mensen

hij kon uren staren
in een paardenoog
ook als dat op zijn bord lag

eet toch wat jongen
zei zijn moer dan
dan schudde hij nee
en streelde zacht het oog
met het topje van zijn pink

het is een vreemde jongen
zeiden de mensen

Don

ik stelde het me voor
hoe je liep, rond het vuistvormige meer
op het bankje zat en las

-what do you see-
en dacht
- what can’t I see?-

en of dat de essentie 
van het blauw wasin de wolken van Dali

ben je nog daar
waar de schepen slechts nog zeilen
boven je mahoniehouten bed

waarin ik, voor een absurde tijd
voorzichtig slapen zal
doorzichtig als kristal,

onder jouw deken van
onbeschaamde tederheid

Bloodmoon

Tonight I shall name you Mary.
You bloody little thing.
I know you will look a bit scary,
floating around,
without even a wing.

Will you show me the colours
of my mother’s womb,
in which I bathed,
when she sat in the sun?

Bleed, my love,
bleed beautifully
so that I don’t have to use my gun.

There was this poet

There was this poet
en het bed waar zijn laarzen onder vielen
de naam die hij haar gaf
terwijl zij ruggelings op zijn piano sliep

nu speelt en zingt zij gebogen
over zwarte witte tanden
spillebenen leeuwenhanden


'there was this poet
who said i should throw it
away in the dark
to the farthest end
where the dogs bark
so i did and they started to howl'

lovecandle sandalwood
het aroma therapie
(7 doden, een tornado
Benedictus schaft het voorgeborchte af)

verkreukeld origamivogeltje
deinend aan een draad

16 september

Een vrouw heeft een leeg gezicht op een boek gericht.
Op de kaft staat een homp brood.
Een lichtgevend ei rolt van een tafel
en laat een vliegend visje vrij.

Schuin achter haar,
tegen een dode eikenboom,
-krioelend van processierupsen-,
leunt een man met een zilveren zon op zijn buik.
Op zijn schouder speelt een kleine duivel altviool.

Een oude heer met een geschubde jas
en vissenstaart, staart met traanogen
in een drooggelegd meer.

De vrouw voert een hond haar boek
en slaat mij met stomheid.

Ik weet het niet

ik weet het niet
zegt ze

't was er al

het bed
het huis
de hele straat
een weg die nog veel verder gaat
langs zij die alles weten

ik weet niet wat ik zelf al wist
of misschien wel was vergeten

ik zag de zee
(het was de zee)
en de bomen maakten wind

de zon stond op mijn tekening
daaronder speelde ik het kind

doe wat zachter

doe wat zachter
je hoeft niet zoveel woorden
in je schreeuw te stoppen

we kennen het
we zijn hetzelfde
-hoor-

ik geef je nog een jaar of wat
voordat je begrijpt
met losse handen

voordat je het monster omarmen wil
koesterend
alsof het een babykuiken is
waarvan je weet
dat het eenmaal op je bord
in 24 noodzakelijke happen zal verdwijnen

en dan kots je
woordeloos

I am, I have

I have a weak spot
for Moondays,
Juicedays
and Wetnessdays
Thurstdays
and Frydays
Satyrdays and Sindays

2 september 2015

plat

op de buik van moeder aarde
met je hoofd opzij
in haar vruchteloze vluchtwater

alsof je oor te luisteren ligt
er is niets dat klopt

bekijk me niet

bekijk me niet
alsof ik iemand anders ben nu
ik ben niet mijn lichaam

wat ik ben kan zonder
maar het liet me niet los
tot vandaag

hul het in wit
of verhul het niet
laat het gaan zoals het kwam

waar je me zoekt
zal ik zijn
vrij en verlicht
in waar ik altijd lag

als je je gordijnen sluit

als je je gordijnen sluit
en daarna je ogen
is er niets
en niets gebeurd

wie wil dan nog geloven
dat achter het serene groen
van je nieuwe Lappljung
het tuinpad overgaat
in straat
in stad
in land

dat er een helse wereld draait
en geen god weet waarom

Dream..

Dream, dream
you are not what you seem.
--
ik vertelde haar waar
de gaten zaten, de scheuren
de pijn van het zijn
she was blown away
letterlijk, tegen de muur achter haar
14 mannen stapten binnen
ik schrapte er 7 en gaf ze een stoel
de sneeuw op tv verdween
en het leven van een
vulde het huis en ogen met tranen
zet af, zei ik , zet af
ze zei –huh-
en ik knikte naar een van de mannen
o, hij is het! zei ze
ik zei
-duh-
hij vroeg om olie – fluisterend-
en ze zei – niet doen, niet doen!
maar het is voor zijn ogen , zei ik
nee, zei ze
daar is het niet voor
en ik rende naar buiten
langs gevaarlijk overhellende gevels
ramen die loskwamen, zwevende daken
toen was daar Lieze
ze speelde met een dood babyhoofd
kijk, zei ze, als ik een reepje afsnijdt groeit hij aan
en hij groeide aan
tot een volledige, maar dode baby
ze speelt al jaren, zei haar moeder
het gaat goed met haar

ik ontken alles

ik ontken alles

ik leef
omdat het toevallig lukt

als ik nies
vliegt de lucht

met 150 kilometer per uur
komt het mijn mond
en mijn neus uit

het is half 7
ik heb gegeten
en gedronken

Jij

jij, halflange lieveling,
mouwloos ding
dat steeds zo flatteus
om me heen hing

jij, m’n bodyfit-must-have
so easy-to- wear
look at you now
nou lig je there

op je opengewerkte ruggetje
met een gat in je hart
je zwart lijkt wel een zilvervos
en er zit ook een draadje los

er zit wijn op je dij
en salsasaus van de Mexicaan
nee, zo kan ik je echt niet meer aan

Als

als er ooit
zomaar uit het niets
een ei op je hoofd stuk viel

is een ei iets om te vrezen
maar als het eieren regent
ben je nergens meer bang voor

wat heb ik gedaan

wat heb ik gedaan

met het omarmde zwijgen
dat mijn tanden van elkaar trok
en mijn tong los weekte

tot alles blauw
van rook
van kou
verbleekte

het was daar dat ik het kind zag
met het eeuwig bewustzijn
mijn tranen in zijn ogen
rond zijn mond mijn pijn

Dat

dat de wereld mensen nodig heeft
die weten wat wijsheid is
maar dat niemand ze dan volgen kan

Makkelijk

het is makkelijk
je naar de keel te laten grijpen
door iemand die weer loslaat
te ontploffen en je daarna
geheeld te voelen

het is makkelijk
te verdrinken
als je van de K een G maakt

makkelijk
te weten
dat geluk de bril is
die je loopt te zoeken
terwijl ie op je hoofd staat
zolang je je hoofd nog hebt

534

hij heeft haar maag gedraaid
en haar lever opgehoogd
haar oren ruw gewassen en
het daarachter flink gedroogd

hij heeft haar ogen uitgekeken
en haar mond voorbij gepraat
is daarbij haar hoofd verloren
en daarmee haar gelaat

hij nam toen haar armen
en legde ze gekruist
bracht bloed
onder haar nagels
brak ijzer met haar handen
en lachte in haar vuist

tot plots het daglicht loog
dat zij het hart niet had
anders had ie het gejat
en zonder het te vragen
haar het kwade toegedragen

Au

De zon brandt.
De wind paait.
Langs stinkende gouwe aait
een asgrauwe slak
gifgroen gras
en een gebroken elzetak.

Iemand sjanst met het ravijn.
Ze draagt een rode bokkenpruik
en twee handen op haar buik,
want haar vlinders doen zo’n pijn.

zonder titel

je klom bij me op schoot als een kind
met je armen en je benen om me heen
je huilde mijn schouder nat en toen mijn hele jurk

we dreven af

de bank werd een boot op zee
stuurloos dobberend
‘dat had je niet verwacht he’
snikte je

ik kon geen ‘nee’ meer zeggen
en van de weeromstuit blies je in
één keer al je adem uit

met een doffe klap vloog ik op het droge
en gaf je het nakijken aan mijn gesloten ogen

Als

als het ergens over moet gaan
dan over het strand op je derde etage
waar alle woorden onder zand kropen

over het heiligdom van
schaduw en vuur
waar je me goedkeurde
omdat ik zo ‘very kundalini’ sliep
-well, ik sliep niet-

ik waakte
over de dijk van een man
die de dood niet over zijn lippen kon krijgen
en gewoon elke dag iemand niet zag

als het ergens over moet gaan
dan over de lange gangen vol
droge-naald-prenten van
on-afgevuurde kogels
in het laatje van de gammele kast
in het rode huis
in Siberische sneeuw
waar de kokmeeuw regeerde
en onze geesteskinderen
wild copuleerden in het slijk

over de hemel die aan voeten lag
de lelies van dalen
die niet om op te vreten waren
want daar ging het over

die winter

die winter
liep hij bij 30 graden onder nul
als een pauw over water

tot het vuur zijn schenen volgde
en een brute wind
zijn ziel zijn lijf uit joeg
toen schuilde hij
onder een doornboom
tot de zon een kroon
had gebrand rond zijn kale hoofd

toen viel hij op zijn knieën
en sloeg ..... nee, hij trók ,
een kilometers lang kruis in het zand
hij kroop erlangs terug
naar het water

en schreeuwde, schreeuwde de zon weg
tot plots het water over hem heen liep
gutsend over het strand
de duinen
het daarachterliggend land
tot hij overal nergens was

wat

wat je ziet
is niets
vergeleken
bij wat je
niet ziet

Die nacht

die nacht blies hij
een sleutel uit een bos
een bruid uit haar kleed
en joegen zij satan
uit de eeuwige boleet
tot de gouden vos zilver
en de zilvervis goud
bouwden zij lief
over leed

Vaderdag

ja, dit wordt de langste dag
met de nekslag van de regen
die blauwe irissen
ten gronde richt
ik zet ze op
langs natte kronkelwegen
voor de held die in mijn hart ligt

woensdag 27 mei

Zoompje los. Ik pak mijn moeders naaitrommeltje.
Blauw, met twee eenden die met een strik om hun nek in een bedwarreld sneeuwlandschap lopen.
Het dekseltje zit strak en ik voel me ineens mijn moeder,
die dat deksel er vast niet afkreeg.
Ik denk dat ze hem na 2 tellen al naar mijn vader schoof :’help eens Niek, ik krijg dat stomme ding er niet af.’

Ik heb het er binnen 3 tellen af en zie een buisje waar bruistabletten
voor vastzittende hoest in zaten, en waar nu de naalden in huizen.
Een minischaartje, schroeven, veiligheidsspelden en allerlei kleuren garen.
Ik zoek of er niet nog iets in zit.
Iets, iets van haar en denk aan de jongen die laatst verdwaasd
in de supermarkt liep en voortdurend ‘iets, iets, iets’, mompelde.

Dan zie ik mijn moeder weer voor me met in de ene hand een naald,
in de andere een draadje dat ze bij herhaling in haar mond doet zodat het wel door de naald past.
“Niek, help eens, ik krijg die stomme draad er niet in’.
Twee eenden in een bedwarreld sneeuwlandschap.
Dat ik er zelf niet in zat nog, kwam door die ene tel meer geduld
en de naald met de draad die mijn vader er al ingedaan had. Ooit...

Papa

- what a dream-

Pierce!
nee, niet die
een andere
Pierce met de vurige ogen
uit de hypnosefilm

hij werd mijn buurman
mijn gluurman
in een Londens appartement
dat aanving in een blauwe kamer
en na 12 steeds blauwer wordende
vertrekken eindigde in een
ijsberenzoo op roze schotsjes
hij vroeg me het hemd van mijn lijf
en toen mijn tangaslip

ik voelde hoe warm mijn bloed
hoe goed ik gloeien kon
hoe ik licht kon geven
mee kon geven
hoe zacht ik was
hoe alles klopte
maar ik was vergroeid
met een vleeschkleurig step-in

hij danste om me heen
met zijn armen in de lucht
‘ik raak je niet aan, ik raak je niet aan’
zong hij
en toen kukelden zijn ogen
me tussen de ijsberen

Death

he spoke to me
and told me not to fear
I feared to touch you
for so long already,

he said

and when I come
I will only come to save you
and bring you back
to where you came from

to the place where you were
endlessly
without pain
without fear

unburdened
free
to be born
anytime
you call

2512770

als ik je bel
praat ik door een mevrouw heen
-het door u gekozen nummer is niet in gebruik-
ik doe alsof zij lucht is
en vertel je bijna alles
nee, ik controleer het nummer niet
ik belde dit al jaren
en kies het steeds weer opnieuw

7 april

ons huis heeft
ontelbare kamers
vandaag
zitten we in de kelder
met ons dode kind
op schoot
we vieren zijn geboortedag
met water en droog brood

21 maart

hij beloofde me
eeuwige trouw
op het paadje bij het kerkhof
-ik wil niet- lag ernaast

Jack fietste voorbij en
galmde: ’jullie, whaha?!’

Jack was leuker
maar had het nooit over
eeuwige trouw
wel over zijn kamer
vol opgezette dieren

Hans was een Viking
met twinkel-ogen
ik was 13
en heb die twinkel daarna
nooit meer gezien

Hier

people said

People said
you are way too green
to feel thàt blue

but when the green was washed away
abruptly, in just one day
people said
it was ok

then, one fine morning
when I stepped out of bed
I totally lost
my entire head

it fell down the hall
looking quite foolish
and a bit small

I went down the stairs
opened the door
and kicked it away
since then I feel . . . .
no matter what people say

103215

waar ik ook maar loop
het is altijd
over voetstappen heen

alleen vliegend
zou ik ze kunnen overstijgen
maar ik heb de vleugels niet
en zal ze ook nooit krijgen

God

de dood moet wel iets geweldigs zijn
‘waar was God’, hoor ik maar steeds om me heen
nou daar dus

24-1-2015 Dag lieve Niek en Annemie

23 januari 2015

lieve papa en mama

er zal vast iets mis gaan, morgen
er ging altijd iets mis
en dat maakte veel goed

geheel in stijl
blaast morgen de wind
jullie over ons heen
glijden we van het veen
zo de beek in

sturen ze ons van verboden terrein
maar zullen jullie al,
voor eeuwig op weg,
naar al het water van de wereld zijn

Kom!

niet op de hoek waar wijlen Kassie
loensend naar je loert
niet bij de duif die vrede koert
hij zal je onderschijten

‘to drown like this’, is voor een vis
en zelfs een vis, -een bakvis- is ,
nog te veel vis om te verzuipen

druip maar af
en droog je oren
het is tijd voor je, vrouw
kom, word nou eens geboren!

je suis

ik poetste de aanslag van mijn tanden

trok met een resoluut gebaar

een gordijn voor de kutwereld

en legde mijn hart op een schaaltje

de angst er losjes omheen geslagen

ik keek er naar

dat ziet er niet mooi uit

dacht ik

ik zie eigenlijk m’n hele hart niet meer

tussen twee vingers nam ik het op

het zat godverdomme al aardig vast

stukje bij beetje heb ik het losgepeuterd

tot het redelijk zuiver was

en stak het terug achter mijn ribben

toen ben ik op mijn knieën gegaan

niet ‘voor nooit meer blauwe bonen’

ik had het kunnen doen

maar tot wie had ik me

in godsnaam moeten richten

machtiger dan de liefde zelf

is er niet een, dacht ik

en liet het hard overspoelen

Waarom?

alles heeft een reden,
schijnt

maar wat
als je in de leegte tast
en de radars weigeren

zolang het kind in mij
nog vraagt: 'waarom?',
blijft het verdrietig steigeren

Alles !!

ik doe alles, om jou gezicht te geven
ik word verliefd op god
weet wie, het is me om het even
zolang hij onbereikbaar is
me afwijst wegens liefde
voor een hebberige vrouw of bij
monde van moraal, ik doe het
allemaal voor jou, voor jou !

ik laat me slaan door ridders
vastgebonden op een stoel
spuug met mijn brutaalste ogen
een koele killer in zijn smoel
loop achter alle kisten van de
stad, met hoe noem je dat
emotionele identificatiedrang
ik keer de dood mijn andere wang

er staan wel 100 bekers melk
zo verdomd onaangeroerd
rond mijn gebloemde stretcher
die op hoge poten neergezet
zó weinig weg heeft van een bed
dat zelfs de slaap me niet meer vat
o lief Gedicht, alles wat ik doe
doe ik voor jou mijn liefste schat !

♫

ik hou van muziek
die op kousenvoeten
langzaam mijn lichaam zoet
die rond mijn hart
volhardend wroet
er als een zwaan op broedt
tot het op nieuwe vleugels
de maan aandoet

Zeg het maar

zeg het maar
dat hij je een kaart stuurde
met veel teveel groeten
en dat je ze allemaal las
terwijl een bruidsstoet
aan je huis voorbij trok
terwijl je een thee-ei rond liet
draaien in een eeuwenoud glas
en dat het in stukken uiteenvloog
terwijl jij je verslikte in de derde petitfour
geen benul van betekenis
maar daar ben je toch niet zo voor

Doe maar niet

nee

wat ben ik aan het doen

ik tongzoen
met de kus-kus-kusjesman
dans rode lakschoenen
dwars door donkergroen
ik: schilder, rol de winter weg
met de nieuwe gaardenier
ik sluit het jichtseizoen
tuin met mijn ogen dicht
in gedijend onfatsoen

Kerstkind

een kerstkind
met engelenhaar
piekert tot ze sterren ziet
ze zet tegen haar evenbeeld
een levendige boom op
over zuurballen, beestenstallen
anglomanie en koude kalkoen
er schuifelt een gristen langs het raam
een heer gaat van zijn houtje
zij zingt het oude lied
hangt een krans om haar nek

KYD

Kill your Darlings and stay Poemless

Het Woord

het woord gevoerd met zwaarte
gezwollen en gevleugeld
het grote woord
het hoogste woord
het woord dat voor een altaar valt
en soms pas later breekt
bezongen en beschreven
bedreven als een taal
let erop
anders krijg je ze
niet één, maar allemaal

Stomme engel

stomme engel
met je hemelse rotmuziek
je vinger haakt
achter mijn huig
bij iedere snaar die je raakt
kots ik tranen weg
kun je niet gewoon
een beetje strelen
een aai over mijn wereldbol
niet weer alles op zijn kop

5 december

Mijn oma begon in januari altijd al met het kopen van Sinterklaas-kadootjes.
Het hele jaar leefde ze naar het Gezellig Avondje toe.
Ze spaarde alles op in vuilniszakken en legde die achter de bank,
die elke week een beetje verder van de muur kwam te staan.
Ieder jaar denk ik weer aan de decembermaand waarin oma,
net weduwe geworden, na een hoop veranderingen in huis, in totale paniek opbelde.
Ze bleek de verkeerde zakken aan de straat te hebben gezet.

Ik had een hele lieve dikke oma, met elastieken kousen, die ik
elektrische kousen noemde.
Ze had vaak kramp in haar been.
Als ik zag dat ze pijn had legde ik, als klein meisje, mijn handjes erop en vroeg of het hielp.
Het hielp altijd meteen. Ik heb daardoor lang gedacht dat ik kon toveren,
of toch minstens magische krachten had.
Dat vind ik eigenlijk nog het mooiste kado dat ze me ooit gaf.

Slagveld

hun slagveld
is een keuken,
een eiland
waar ze kippenvel serveren
en een mengelmoes
van gifgroene erwten,
doorspekt met
rauwe kost, zure room
pesto en kraaienpoten

ik kreeg er puddingbenen van

Droom 23-11-2014

Totaal klem vond ik mezelf
tussen twee hekken van een ziekenhuisbed.
Mijn dode vader hield troostend mijn hand vast
en zei ‘lieverd’, zoals alleen hij dat zeggen kon.
Ik stamelde ; ‘maar je bent toch dood?’

Hij zei ‘o ja’ en viel in stijl achterover op het bed.
Een blauwe schijn lichtte op uit zijn aderen
tot zijn hele lichaam straalde.

Toen, een bliksemschicht
waardoor zijn hoofd van zijn lijf afrolde,
tegen de poot van het bed van een gillende vrouw.
Knetterend sloegen er zich ijzeren doornen rond,
en zijn hoofd werd stootsgewijs verlicht.

Tegelijkertijd, stond hij , geheel ongeschonden
met zijn hand in de mijne, gruwend, stijf van angst.
Ik troostte hem en zei : ’dat is de doornenkroon,
je hebt teveel geleden, kom, we gaan naar huis’

De suppoost lachte ons toe en zei:
‘Je vader mag hier altijd komen, hij komt
hier al jaren regelmatig tot leven.’
Ik keek hem verwonderd aan.

‘Je vader komt hier al sinds 1987’
‘Nee! dat kan niet.’, zei ik
‘Hij is pas afgelopen april gestorven!’
De man keek me vragend en indringend aan.
Schudde zijn hoofd ..........nee.....
‘Nee, meisje, nee.’

23-11-2014

vandaag sta ik stil
met mijn rug tegen de muur
ik val
ik hang
en sta op
zo wonderbaarlijk is het

kon jij het ook maar, lieverd

Mens

het is
dat iemand het me voorzei
anders had ik niet geweten
dat ik een m e n s ben

een aambei
op de anus van het leven
aan de zonzij
vastgeketend aan een plan

was ik niet gewoon een wezen dat
volprezen naakt
zich haakt aan al dat aantrekt

dat vlees en rauwe lijven vreet
doelloos, op gevoel

dat dagen in de gaten slaapt
en zuipt totdat het lollig wordt
dat in druipend feestgewoel
gelijk een dronken varken knort

by me

Goedemorgen

ik heb de nacht
voor later opgeborgen
compleet met sterren en een maan

nu ligt de dag
als een lachende onnozelaar
in acht-vorm voor me klaar

maar ik ga me niet in zijn bochten
wringen, ik zal dansen, ik zal zingen
en er keer op keer uitspringen

Ze

ze begon bij jou
in 7 graden vrieskou
iemand speelde accordeon
de zon zakte in het ijs
en de hele wereld smolt

Wellicht

wellicht is een liefdesdicht
een vergezicht
met een dwaallichtje
dat zachtjes schijnt
op een oud gelaat

misschien is het
het grote zwichten
aan een ademhalingsapparaat

een doelgerichte bliksemschicht
een doodsbericht
aan het evenwicht

misschien heeft het
niet licht
een krankzinnige gesticht

De doden

de doden hebben
aan me gedacht vandaag
hun armen om me heen gevlochten
voerden ze me onverwacht
naar ‘n gehypnotiseerde kip
die voor dood op tafel lag
(ik schrok)
die plots weer overeind sprong
en me een vette knipoog gaf

Waarom

waarom mag ik het niet laten
bij korte flitsen elke dag
bij adempauzes tussendoor
een traan en een soort van lach
nee, elk jaar bindt mijn geheugen
me vast in een stoel
jaagt een pin door mijn hoofd
en spert mijn ogen
gefixeerd, kan ik niet anders
dan kijken
naar weer dezelfde film
als in de maand van het grote onvermogen

We stonden

.

Ben ik..

ben ik het insect dat een boom
in bloesem ontdekt en gulzig
al zijn vruchten checkt
tot de boom zichzelf verlaat
voor dood staat
dood gepraat
ben ik het insect
dat niet lang genoeg leeft
om te zien
hoe een wonder toeslaat

Dolle Genade

er staat twee meter ongeduld
met propellorvingers
de wijzers op te jagen
hij waagt het niet
ze aan te raken
want het zijn cirkelzagen
liever roept hij de vrouw
die altijd blauw is
alleen van hem
en niet van jou is
'wees roet Mria
dolle genade '
nog even
dan krijgt hij prik
en limonade

Niet

niet weer over de liefde
en over waar het pijn doet
over zonnegloed
en laatste ademstoten,
kanonschoten

niet over verlangen
naar verlangen
en hoe de dood redden kan

over de innerlijke dolaard
en gedraal in gedachtengangen
met een touw op het eind
en - ach kijk- , een zwevend zwaard

niet over de schimplach
van de grote paardenbek
waar je nooit in kijken mag

ik adem

ik adem een man in die zijn vrouw oplaat
zij klemt een dood konijn onder haar arm
ik wil niet verder kijken

achter me likt een Chinees
de ogen van Maria
onder haar voeten baden vrouwen

een geestelijke kijkt met
1 oog op uit zijn zakbijbel

‘BANG’ rolt uit een klapperpistool

een ezelin met een ooglap stapt
uit Cleopatra’s melk en
leidt een doorzichtige engel van een trap

er wacht een eekhoorn op een bord
zijn staart is een plumeau
in handen van Barbarella

King Crimson zet in:
DISCIPLINE
als de olifant begint te praten
adem ik uit

yes